Κι εκεί που πίναμε το καφεδάκι μας -το ζεύγος- αραχτοί και λάιτ, Κυριακή μεσημέρι, χυμένοι στις ξαπλώστρες και νιώθοντας τύχη κι ευγνωμοσύνη γι’ αυτές τις λίγες στιγμές ηρεμίας, ακούμε πίσω μας μια φασαρία…
Κοπελιά με τρέντυ λουκ και ύφος μπλανζέ πλασίαζε (απειλητικά!) κουνάμενη σινάμενη, σέρνοντας τρεις τσάντες σιργκί (κουβαδάκια, φτυαράκια, φορτηγά κι όοοοτι άλλο χρειάζεται για να στηθεί ένα...εργοτάξιο!) κι ακολουθούσε ένα παιδάκι τροφαντό και ροδοκόκκινο με ξινισμένη φατσούλα που έβγαζε έναν συνεχές ήχο κάτι σαν το ζζζζζζ των κουνουπιών όταν έρχονται στ' αυτί σου και σου ψιθυρίζουν πόσο πολύ γουστάρουν το κορμί σου και το γλυκό του αιματάκι...
Γκρινιάρικο το παιδάκι, -έκανε μπαμ! 4-5 χρονών, το πήρα γραμμή απ' την αρχή, ότι τον έχει τον τρόπο να μας κάνει να πάρουμε τα κουβαδάκια μας και να πάμε σε άλλη παραλία!
Φαντάζομαι δεν αναρωτιέστε πού κάθισαν... Σωστά μαντεύετε! Ακριβώς στη διπλανή ξαπλώστρα! (ε! πού αλλού; πώς θα διαβάζατε τώρα άλλη μια ιστορία της διπλανής ξαπλώστρας αλλιώς;)
Η μαμά μελιστάλαχτη και υπομονετική (δεν μπορώ να πω κάτι επί τούτου…) του μιλούσε με το σεις και με το σας και τον ρωτούσε συνέχεια αν είναι ευχαριστημένος που ήρθαν στη θάλασσα κι αν πεινάει. Ο μικρός όμως κακομαθημένος φουλ, την έπαιζε χωρίς φιλότιμο και γκρίνιαζε ακατάπαυστα για το καθετί! Δεν του άρεσε αυτή η θάλασσα...δεν του άρεσε αυτή η ξαπλώστρα...δεν χωρούσαν τα κουβαδάκια-φτυαράκια-φορτηγά-εργοτάξιο, εκεί που τον στρίμωξε να καθίσουν...δεν του άρεσε η ομπρέλα γιατί ήταν του Ολυμπιακού (κόκκινη γαρ!), δεν του άρεσε το 4781ο κύμα γιατί έσκασε στραβά...
Αλί και τρις αλί! Πολλή γκρίνια! Ώρες ήταν να της πει τώρα, πώς δεν του άρεσαν κι οι γείτονες! (εμείς ντε! που η τύχη μας το είχε να κατοικοεδρεύουμε στη διπλανή ξαπλώστρα!) να γίνουμε βίδες!
Βρε τι βραστό αυγουλάκι του 'βγαλε να φάει, τι με μπανάνα και φρέσκο λουκουμά τον μπούκωσε, τι με καρπουζάκι τον δρόσισε...δεν κατάφερε να τον ξεγελάσει στιγμή να πάψει λίγο. Εκείνο το ζζζζζ δεν έφυγε απ' το στόμα του...
Είδε κι απόειδε η καημένη ότι ενώ έφαγε όλο το φαϊ του δεν ευχαριστιέται με τίποτα ο κανακάρης της, του 'ριξε την ιδέα να του δώσει το τάμπλετ ν' ακούσει το αγαπημένο του τραγουδάκι και να την αφήσει ήσυχη! Ω! ρε και ξεκινάνε κάτι γλέντια! Πού να σας τα λέω! Ησύχασε αυτή, ανησυχήσαμε πιο πολύ εμείς!!
Γιατί χρυσή μου κοπέλα, γιατί;;; Τι σου φταίξαμε οι άμοιροι λουόμενοι;;;
Το ρεπερτόριο του μικρού ήταν περιορισμένο σε ένα και μόνο τραγούδι. Το γνωστό χιτ: «είναι μια καμήλα, είναι μια καμήλα, μια καμήλα όμορφη που μασάει φύλλα!» το οποίο και ακούσαμε 359 φορές (!) σε επανάληψη, με τον μικρό να πιάνει φάλτσα τους λήγοντες και τις 359 φορές και να κουνιέται πέρα δώθε προσπαθώντας να κουμαντάρει την πλαδαρή κοιλίτσα του να ακολουθήσει το ρυθμό, τη μαμά να την έχει καταβρεί στη ξαπλώστρα με τ' ακουστικά στ΄ αυτιά της, ακούγοντας προφανώς ότι γουστάρει και όλους εμάς τους λουόμενους σε περίεργη κατάσταση, με γυρισμένο μάτι κι άγριες διαθέσεις κατά της...καμήλας!
Δε λέω, ωραίος ο ανατολίτικος ρυθμός...και ναι, τις 2-3-5 άντε και 10 πρώτες φορές που το ακούσαμε, δώσαμε τόπο στην οργή, ίσως να το διασκεδάσαμε και λίγο, κουνήσαμε-τρίψαμε και λίγο τους πισινούς στην ξαπλώστρα, γελάσαμε με τον βεδουϊνο τον μελαμψό και τον μπαμπουϊνο τον τριχωτό, μπήκαμε βγήκαμε 30 φορές έκαστος στη θάλασσα, δείξαμε μια σχετική κατανόηση (οκ! παιδάκι ήταν, πώς να περάσει την ώρα του κι αυτό;) αλλά σώνει πια! Δεν είμαστε γκαμήλες! Πόση υπομονή να έχουμε;;
Μετά από κάποια ώρα, τα νεύρα μας έγιναν κρόσσια...τα λαμπάκια μας άναψαν, το μυαλό μας θόλωσε και θέλαμε όλοι, -μηδενός εξαιρουμένου νομίζω- να μασήσουμε φύλλα, βλήτα, ως και πέτρες και να κάνουμε κακά πράγματα στην καμήλα!
Αφού, κάποια στιγμή γύρισα να ρωτήσω τον άντρα μου, αν θέλει να φύγουμε σιγά σιγά κι είδα γραμμένο στα μάτια του τι ακριβώς θέλει να κάνει στην καμήλα, στην όμορφη μικρή τσαχπίνα βεδουϊνα με την ελιά στην κοιλιά, στον βεδουϊνο και στον τριχωτό μπαμπουϊνο μαζί!! (όργιοοοοοο!!)
Μάζεψα σε χρόνο ντε ντε τις πετσέτες μας κι εξαφανιστήκαμε! Δεν γέλασε καθόλου με το αστειάκι μου να ψάξω στο youtube και ν' ακούσουμε τη μικρή καμήλα και στο δρόμο!
Γι' αυτό φιλαράκια του ewoman, θα την ακούσουμε άλλη μια μαζί! Έτσι για συμπαράσταση! και για να νιώσετε στο πετσί σας τι τράβηξα που ήθελα κυριακάτικα να ηρεμήσω στην παραλία η ονειροπαρμένη και μάλιστα χωρίς ακουστικά! (Πού πας χρυσή μου;;;)
Κουνήστε τον, λοιπόν και στην παραλία να παίρνετε μαζί σας ακουστικά!
Άλλη μια ιστορία για γέλια και για...κλάματα!
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι τυχαία!
Γι' αυτό αν θέλετε ακούστε μια συμβουλή: Όταν βρίσκεστε σε πολυσύχναστα σημεία, να είστε πιο προσεκτικοί σε όσα λέτε και κάνετε, αν δεν επιθυμείτε να γράψετε ιστορία!
Το καλοκαίρι είναι μακρύ…
Έχουμε να δούμε και ν’ ακούσουμε πολλά ευτράπελα! Εδώ στο ewoman θα είμαστε, να τα λέμε και να διασκεδάζουμε με ιστορίες για γέλια και για κλάματα!
Συνεχίζεται…
