Και ήρθαν τα γενέθλια και πέρασαν.
Και ο αριθμός 18, που σηματοδοτεί τα χρόνια που πορεύομαι σε τούτο το Σύμπαν, ήρθε και εγκαταστάθηκε πάνω μου. Δεν ξέρω αν με αγχώνει ή με χαροποιεί η ενηλικίωση.
Τις βλέπω τις ευθύνες που έρχονται και μου λένε "καλώς μας δέχτηκες".
Ίσως και να με αγχώνουν.
Ζόρι να έχεις πια εσύ την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών σου. Να μην έχεις καμία δικαιολογία για όποια αφέλεια, ανωριμότητα, ανοησία. Ο αυθορμητισμός μου δε θα λέγεται πια παιδικότητα. Δε θα μπορώ να τον δικαιολογώ έτσι. Ούτε εγώ μα ούτε και οι γύρω μου.
Ευθύνη μεγάλη τούτη η ζωή που μου κλήρωσε αλλά νομίζω θα τα βολέψω.
Ξέρω ότι τα όποια προβλήματά μου θα πολλαπλασιαστούν, τι ενήλικας θα ήμουν άλλωστε δίχως προβλήματα; Θα πρέπει να παίρνω αποφάσεις ώριμες, ενδεχομένως καθοριστικές για το μέλλον μου.
Αναρωτιέμαι αν θα είναι οι σωστές. Τι τίμημα θα έχει η κάθε μια τους και τι συνέπειες.
Θα μου πεις όλοι παίρνουν τον δρόμο τους, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Θα βρω κι εγώ το μονοπάτι μου.
Λάθος ή σωστό, θα το φτιάξω κατά πώς πιστεύω.
Μόνο ένα πράγμα δε θέλω να χάσω στην ενήλικη ζωή μου. Κι αυτό, το δίνω υπόσχεση σήμερα, την πρώτη μέρα της υπόλοιπης, ενήλικης πια, ζωής μου.
Τούτο το παιδί που παίζει και γελά μέσα μου, που νιώθει, που πονά, που νοιάζεται, να μην το χάσω ποτέ. Θα το έχω φυλαγμένο μέσα στην καρδιά μου, πάντα γελαστό. Κι όλα θα πάνε καλά.
Θα παλέψω για να πάνε.
