Έχω κολλήσει φέτος με τις αυλές και τις περικοκλάδες.
Και με τα τζιτζίκια.
Σα να ανακαλύπτω το καλοκαίρι ξανά.
Εγώ, που δεν του χω και καμιά τρελή αδυναμία.
Σα να επαναπροσδιορίζουμε τη σχέση μας.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή με πιάνει ένας πανικός.
Αδειάζει η πόλη, πρέπει να προλάβω να κάνω το check up μου, να μη μείνω πίσω δίχως γιατρούς, να μην είμαι η τελευταία που θα κλείσει την πόρτα του άστεως.
Φέτος όλα είναι λίγο πιο κάλμα.
Καλά, μη φανταστείς, μόλις βγήκα από το Υγεία με έναν φάκελο γεμάτο επιβεβαιώσεις ότι δε θα πεθάνω ούτε αυτό το καλοκαίρι (τουλάχιστον από προβλεπόμενα αίτια).
Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι.
Απλά, να, ένα καλοκαίρι, εκεί στην αρχή της εφηβείας μου, έχασα τον πιο δυνατό άνθρωπο του κόσμου μου.
Τον πατέρα μου.
Έκτοτε γίναν όλα όπως τα λέει ο Σαββόπουλος στο ομώνυμο «μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι...»
Καλοκαίρι.
Πάντως είναι ενθαρρυντικό που είκοσι χρόνια μετά αναγνωρίζω τον φόβο γι' αυτή την εποχή.
Δεν πήγανε τζάμπα και τα λεφτά στους ψυχολόγους.
Κάτι είναι κι αυτό, θα μου πεις.
Σωστά.
Δε βαριέσαι.
Και ο Αύγουστος για τους ανθρώπους είναι.
