Πριν από τέσσερα χρόνια έγινα θεία για πρώτη φορά! Γεννήθηκε ο ανιψιός μου, το πρώτο παιδί της αδερφής μου. Έκτοτε βιώνω έναν υπέροχο ρόλο! Τον ωραιότερο ρόλο της ζωής μου ως τώρα.
Από τη στιγμή που έμαθα για την ύπαρξή του, ένα μικρό φασολάκι στην κοιλιά της μαμάς του, άλλαξε η ζωή μου. Γέμισε χαρά. Τόση μεγάλη χαρά δεν είχα ξανανιώσει. Κάθε δυσκολία ή αναποδιά φαινόταν αμελητέα μπροστά στο γεγονός ότι ένα μικρό πλασματάκι θα φώτιζε σε λίγους μήνες τη δικιά μου ζωή και των γονιών μου και θα της έδινε άλλο νόημα...
Όσον αφορά εμένα με έκανε πιο δυνατή. Πιο χαρούμενη, πιο γελαστή και πιο δοτική. Με έμαθε να αγαπάω περισσότερο, να εκφράζω τα συναισθήματά μου, να δίνω και να παίρνω ανιδιοτελώς, και να μην χαλιέμαι για ανούσια πράγματα. Ώρες τον περίμενα να γεννηθεί και μόλις μας τον έδειξαν στο μαιευτήριο, ένιωσα δέος και συγκίνηση. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι αλλά ήταν δάκρυα χαράς. Επιτέλους έκλαιγα από χαρά, καθώς εκείνο τον καιρό αντιμετωπίζαμε δυσκολίες στην οικογένειά μας με την υγεία του μπαμπά. Όμως αυτό το πλασματάκι έφερε φως στη ζωή και την καθημερινότητά μας και μας έδειξε πως η ζωή προχωρά, εξελίσσεται και αναγγενάται. Κάθε φορά που λυγίζαμε από τις δυσκολίες, αρκούσε μια αγκαλιά και ένα φιλί στο κεφαλάκι του μωρού και αμέσως αγαλλίαζε η ψυχή μας.
Εξήμισι μηνών ήταν το ανιψούδι όταν η οικογένεια της αδερφής μου μετακόμισε κοντά στο σπίτι μας και έκτοτε συμβάλλω καθημερινά μαζί με την γιαγιά του (και μαμά μου) στο μεγάλωμά του. Το πλάσμα αυτό είναι πηγή χαράς, ενέργειας, ζωής. Είναι η χαρά προσωποποιημένη. Είναι όλη μου η ζωή. Θα μπορούσες να με πεις και θεία κουκουβάγια. Τώρα που είναι πια τεσσάρων κάνουμε ολόκληρη «φιλοσοφική» συζήτηση. Ασχολούμαι πολύ μαζί του και θέλω να περνά μαζί μου δημιουργικά το χρόνο του. Ξέρει ότι είμαι δασκάλα, με ρωτά πότε θα πάω στους μαθητές μου, μέχρι και τα ονόματά τους θυμάται, και μια μέρα είπε στη μαμά του πως ανυπομονεί να γίνει μεγάλος να κάνει μάθημα με την Έλια, δηλαδή εμένα. Εντάξει, έλιωσα, δεν το κρύβω. Βλέπει τα βιβλία μου στη βιβλιοθήκη και σε χρόνο ντε τε τα κατεβάζει και φτιάχνει βιβλιόπυργους και μονοπάτια. Πολλές φορές τα παίρνει και κάνει πως διαβάζει. Του αγοράζω βιβλία και τα διαβάζει με τη μαμά του το βράδυ πριν κοιμηθεί και μια μέρα με εξέπληξε όταν μου ζήτησε να του αγοράσω βιβλίο με τα ζώα της ζούγκλας, γιατί τα μαθαίνουν στο σχολείο. Δύο του πήρα, εννοείται, και έχει ξετρελαθεί.
Δείχνει πως θα γίνει καλός μαθητής και μου λένε πως αυτό το πήρε από εμένα. Αν έχω καταφέρει να του περάσω έστω και ένα χιλιοστό από την αγάπη μου για τη γνώση, είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη, χαρούμενη και περήφανη. Με βλέπει που γράφω στο λάπτοπ, δεν ξέρω τι έχει καταλάβει, πάντως μια μέρα που είδε κάποια παιδικά βιβλία πάνω στο γραφείο μου και με ρώτησε αν είναι για αυτόν (εννοείται πως θα του τα έδινα) μου είπε: «Αυτό το βιβλίο φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Να βάλεις τη φωτογραφία του στο λάπτοπ να το δουν και άλλα παιδάκια». Συγκλονίστηκα! Εντάξει είναι το πιο έξυπνο, καλό, γλυκό και όμορφο παιδί του κόσμου.
Τρελαίνομαι να του παίρνω δώρα, προσπαθώ να μην τον κακομάθω και μου αρέσει να του μαθαίνω πράγματα. Αλλά και αυτός με αγαπάει πάρα πολύ και μου το δείχνει με κάθε τρόπο! Χαίρομαι που είναι ζωηρός και υπερκινητικός κι ας θέλει συνέχεια κυνήγι και τρομερή προσοχή μην χτυπήσει. Χαλί γίνομαι να με πατήσει (το έχει καταλάβει και το εκμεταλλεύεται αλλά μου αρέσει) και αυτό που θέλω είναι να έχει υγεία, να είναι πάντα ευτυχισμένος και χαρούμενος και να μην χάσει ποτέ την παιδικότητά του. Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα του και θα καμαρώνω!
Και για να παραφράσω την γνωστή παροιμία «Της αδερφής μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου!»
