Μεγαλώνεις τα παιδιά σου με μια ευχή καρφωμένη στα σωθικά σου.
Να είναι καλότυχα κι ευτυχισμένα.
Να είναι καλοί άνθρωποι, που θα βαδίσουν το προσωπικό μονοπάτι τους με αξιοπρέπεια και ήθος.
Θέλεις να πετύχουν στη ζωή τους, να σπουδάσουν, να είναι οικονομικά ανεξάρτητα.
Όλη η σχολική πορεία των παιδιών σου έχει έναν στόχο. Να περάσουν στις πανελλήνιες.
Να περάσουν στη σχολή της επιλογής τους, να κάνουν στη ζωή τους αυτό που αγαπούν.
Και να που βγαίνουν τα αποτελέσματα. Το παιδί σου τα κατάφερε. Πέρασε.
Ίσως όχι στην πρώτη του επιλογή, αλλά πέρασε. Τέλειωσε αυτός ο φροντιστηριακός γολγοθάς, η ταλαιπωρία του, το άγχος του.
Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές χαράς σε μια οικογένεια είναι αυτή η επιτυχία του παιδιού.
Και μοιραία εκείνο φεύγει για να ζήσει το όνειρό του.
Κι εσύ ξαφνικά συνειδητοποιείς την απουσία του. Το σπίτι αδειάζει.
Αδειάζει από τον ήχο της φωνής του, το γέλιο του, τα πειράγματά του.
Αδειάζει από το άκουσμα του ονόματός του μέσα στα άδεια δωμάτια.
Αδειάζει από το κλάμα και τον θυμό του.
Τι κι αν υπάρχει πια αυτή η ηρεμία που τόσες φορές την είχες διεκδικήσει;
Τι κι αν το σπίτι είναι τακτοποιημένο και το δωμάτιό του επιτέλους συγυρισμένο;
Το παιδί σου έχει φύγει και η φωλιά έχει μείνει τρομακτικά άδεια.
Επιστρέφεις κουρασμένη και δε σκέφτεσαι καν πως μπορείς επιτέλους να ξεκουραστείς, μετά από τόσα χρόνια φροντίδας.
Αναζητάς τη μυρωδιά του.
Μπαίνεις στο δωμάτιό του και ξαπλώνεις στο κρεβάτι του για να νιώσεις την ανάσα του.
Οι αναμνήσεις σε κατακλύζουν κι εσύ μένεις εκεί ακίνητη για μη σκιαχτούν και σε εγκαταλείψουν.
Κι εκεί που υπήρχε μέσα στο σπιτικό σου ένας λόγος επικοινωνίας, ένας λόγος που κρατούσε τη συζυγική σχέση όρθια πάνω στο σταθερό σχοινί της μητρότητας, τώρα δεν υπάρχει τίποτα πια.
Η συντροφική σχέση γεμίζει με σιωπές και οι σκιές της μοναξιάς σου παίρνουν την πραγματική τους διάσταση. Και σε τρομάζουν. Αλλά δεν έχεις πλέον κανένα κίνητρο να τις παλέψεις.
Δε σε νοιάζει τίποτα πια. Σου λείπει μόνο το παιδί σου. Αφόρητα.
Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς… έτσι το λένε αυτό που νιώθεις.
Ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, γνωρίζοντας πως το νιώθουν πολλές μητέρες ταυτόχρονα με σένα.
Ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα αν γνωρίζεις πως είναι προσωρινό, θα περάσει. Θα πάρει μόνο λίγο χρόνο μέχρι να οργανώσεις ξανά τη ζωή και τις σχέσεις σου έχοντας ως δεδομένη πλέον αυτήν την απουσία που σε έχει γονατίσει.
Εκλογικευμένα ξέρεις πως έτσι πρέπει να γίνει. Ο ρόλος του γονιού είναι να προετοιμάσει το παιδί του με δυνατά φτερά για να πετάξει μακριά και μόνο του στο κυνήγι της δικής του ζωής.
Του αρκεί να ξέρει πως εσύ πάντα θα είσαι δίπλα του. Για να το συμβουλεύεις, να στηρίζεις τις επιλογές του, να το παρηγορείς στα λάθη του.
Άλλωστε κάποτε έφυγες κι εσύ από τη δική σου γονική φωλιά. Και τα κατάφερες μια χαρά, έτσι δεν είναι; Να είσαι σίγουρη πως θα τα καταφέρει και το παιδί σου.
Εσύ απλά, να του έχεις εμπιστοσύνη!
