Σε ικετεύω μη μου τα λες από κει. Στα μούτρα πες μου τα.
Δε θέλω να βλέπω πια τα πληκτρολογημένα σου συναισθήματα. Ούτε να ποστάρω για να καταλάβεις πως μου λείπεις.
Δε θέλω να ανεβάζω τραγούδια στον τοίχο μου. Θέλω να βγούμε ξανά και να στα τραγουδώ ακουμπισμένοι χείλη με χείλη.
Δε θέλω την καρδούλα σου στη φωτογραφία μου. Θέλω να με κοιτάζεις, να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς την ώρα που με αποχαιρετάς κάτω απ΄ το σπίτι.
Δε θέλω να δεις κοινοποιημένα κοκτέιλς για να νομίζεις πως έχω άλλον και να ζηλέψεις. Θέλω να είμαι μαζί σου, να πίνω μπύρες και να με κάνεις να ξεχνάω πως υπάρχουν κινητά.
Δε θέλω να κοιτάζω αν είσαι ενεργός. Θέλω απλά να σου ενεργοποιώ εγώ, όλες σου τις αισθήσεις.
Δε θέλω να διαβάζω ένα σκέτο ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ. Θέλω να καθόμαστε δίπλα δίπλα και να μου πεις με κείνα τα θυμωμένα μούτρα σου, πως δε θέλεις να μου μιλήσεις.
Δε θέλω να χαμογελάω στην κάμερα για να σου δείξω πως είμαι ευτυχισμένη. Γιατί και εσύ και εγώ ξέρουμε πως δεν είμαι. Αν ήμουν, θα γελούσα μόνο σε σένα. Και αυτό το ξέρεις και το ξέρω και γω. Παιχνίδια ανασφάλειας για εύκολους λύτες.
Δε θέλω να μου κάνεις σχόλια για τα μέρη που πήγα. Γιατί το μόνο μέρος που αγαπώ, είναι αυτό που βρίσκομαι μαζί σου.
Και σε όσες θάλασσες και αν ανέβασα, ήταν για να δεις πως σε σκέφτομαι κάπως έτσι. Αιώνιο και στιγμιαίο, γαλήνιο και αγριεμένο, λαμπερό και σκοτεινό. Και αυτό το όλον, μπορεί να σε πάει στην άλλη άκρη του κόσμου, μα μπορεί και να σε πνίξει.
