Και τα χρόνια περνάνε.
Και ξέρεις ;
Με θεωρούν πολύ ρομαντική ακόμα.
Τι να τους πω; Πώς όλα οφείλονται σε εσένα;
Πως ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου έχει πάρει από σένα;
Μεγάλωσα. Κι άλλο.
Μεγάλωσα από τότε που δεν ένιωθα και τόσο. Κι εσύ βρέθηκες τότε να μου δείξεις πώς είναι να νιώθεις.
Αυτό το «στο πετσί σου».
Αυτό το ένα κι ένα κάνουν δύο.
Αυτό το αμοιβαίο που άκουγα συνέχεια κι αναρωτιόμουν.
Με θεωρούν πολύ ρομαντική που ακόμα πιστεύω στα ραντεβού.
Τι να τους πω; Ότι τα μηνύματά σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου θύμιζαν κάτι από Καζαμπλάνκα;
Ότι όλα αυτά μου έχουν λείψει;
Με θεωρούν ρομαντική που ακόμα πιστεύω ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο μας μισό.
Ακόμα κι αν εσύ βρήκες το δικό σου.
Ακόμα κι αν εγώ βρήκα το δικό μου.
Τι να τους πω; Ότι εμείς ήμασταν δύο ολόκληροι άνθρωποι που έγιναν Ένα;
Με θεωρούν ρομαντική που ακόμα πιστεύω στον αμοιβαίο σεβασμό.
Τι να τους πω; Ότι με φίλησες στο 3ο ραντεβού; Και πως με έκανες να νιώσω εκείνη.
Εκείνη η μία.
Με θεωρούν ρομαντική που πιστεύω στην αγάπη. Τι να τους πω;
Ότι αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον απόλυτα και κτητικά;
Με θεωρούν ρομαντική που πιστεύω στο ότι μπορούμε να ερωτευτούμε πραγματικά μια, δυο φορές στη ζωή μας.
Και ξέρεις τι;
Ας θεωρούν ότι θέλουν. Μου φτάνει που εσύ πίστευες σε εμένα κι εγώ σε εσένα.
Μου φτάνει που εσύ κατάφερες να μου βγάλεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Είμαι ευγνώμων που το ένιωσα και που συνεχίζω να νιώθω.
Άλλωστε πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Κι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη.
