Είναι ωραίο να εκφράζουμε όσα σκεφτόμαστε.
Είναι γενναίο και αρκετά ψυχοθεραπευτικό. Ιδίως όταν αυτά που έχουμε μέσα μας μας πονάνε και μας φέρνουν λύπη και θλίψη στην καρδιά. Πολλές φορές μάς είναι πιο εύκολο να εξωτερικεύσουμε τη χαρά μας, τις ευχάριστες εμπειρίες μας και τα χαρούμενα βιώματά μας...
Τι γίνεται όμως όταν στην ψυχή κυριαρχεί η λύπη; Όταν αισθανόμαστε πως βουλιάζουμε στη θλίψη και την απελπισία και χρειαζόμαστε κάποιον να μας τραβήξει προς τα πάνω; Να μας μάθει να κολυμπάμε στα βαθιά δίχως φόβο; Λένε πως όταν μοιράζεσαι αυτά που έχεις μέσα σου, ιδίως τα δύσκολα και τα λυπητερά, όσα σε πονάνε, σε φοβίζουν και σε μπλοκάρουν, αλαφραίνεις, νιώθεις ελεύθερος, πιο δυνατός.
Πολλοί όμως επιλέγουμε την άλλη οδό. Πνίγουμε τα συναισθήματά μας, τα κρατάμε καλά φυλαγμένα στην ψυχή μας. Γιατί έτσι αισθανόμαστε άτρωτοι και θωρακισμένοι καλά. Δείχνουμε πως τίποτα δε μας αγγίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό είναι η μάσκα μας και όταν τη βγάλουμε αποκαλύπτεται η ευαίσθητη πλευρά μας.
Τι πιο αναζωογονητικό όμως από το να βουτήξουμε στα βαθιά, στα άδυτα της ψυχής μας και να εξωτερικεύσουμε όλα όσα αισθανόμαστε, τη χαρά, τη λύπη, τον πόνο, τον φόβο... Έτσι νιώθουμε πιο δυνατοί, μαθαίνουμε να κολυμπάμε σε βαθιά νερά χωρίς να φοβόμαστε. Μαθαίνουμε να περπατάμε χωρίς δεκανίκια. Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και κοιτάμε πάντα μπροστά.
Γιατί μπροστά υπάρχουν πάντα το φως, η ελπίδα και η εξέλιξη.
