Ο χρόνος τρέχει κι εμείς είμαστε έρμαιά του. Παραδομένοι, φοβισμένοι, αδρανείς, αφηνόμαστε στα αδηφάγα χέρια του και ζούμε ζωές που δεν επιλέξαμε.
Είμαστε καράβια που τρέχουμε. Όλο τρέχουμε και χάνουμε τα ομορφότερα λιμάνια. Έχουμε τον νου μας στην μελλοντική ευτυχία και προσπερνάμε την τωρινή. Έχουμε τα μάτια μας στραμμένα στον προορισμό και χάνουμε το ταξίδι, σημαντικούς ανθρώπους, εμπειρίες, συναισθήματα. Χάνουμε, από το άγχος για το αύριο, τους σπουδαιότερους και φωτεινότερους φάρους της ζωής μας.
Την ψυχή και την καρδιά μας τις ορίζουν και τις καθορίζουν τα πρέπει και η καταναγκαστική τελειομανία μας. Έχουμε ευνουχίσει τα θέλω μας με σάπιες ηθικολογίες και μουχλιασμένες σεμνοτυφίες. Φοράμε τα στενά κοστούμια των άβολων στερεοτύπων που μας έχει επιβάλει η κοινωνία από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Μπαίνουμε σε καταπιεστικά κουτάκια συμπεριφοράς με το πρώτο μας κλάμα.
Κι όμως. Δεν είναι πότε αργά για να διορθώσουμε το λάθος που κάνουμε. Δεν είναι ποτέ αργά για να ξεβολευτούμε, να αλλάξουμε και να πετάξουμε τα κουφάρια που μας φόρεσαν τα πρέπει. Δεν είναι ποτέ αργά για να δούμε με άλλη οπτική, με νέο βλέμμα τη ζωή μας. Δεν είναι ποτέ αργά για να υμνήσουμε και να εκτιμήσουμε, την ομορφιά και τον πλούτο που μας προσφέρει το πολύτιμο τώρα μας.
Μπορούμε να μεταμορφώσουμε και να ρουφήξουμε το σήμερα, το παρόν μας, πριν η ζωή κυλήσει χωρίς εμάς. Μπορούμε να οδηγήσουμε τους εαυτούς μας στη δράση, στη συμμετοχή, στη ζωή, πριν το μέλλον μας γραφτεί. Μπορούμε. Πριν γίνουμε οι χαμένες μας ευκαιρίες, οι χαμένοι μας εαυτοί. Πριν γίνουμε οι φόβοι μας, τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Πριν γίνουμε τα πετσοκομμένα μας συναισθήματα, οι αγάπες που χάσαμε. Πριν βουλιάξουμε μέσα σε γεμάτα απωθημένα μας γιατί. Πριν, φτάσουμε στον τελευταίο μας προορισμό.
Ας κάνουμε από αυτή την τρελή διαδρομή μια στάση, μία ανάπαυλα, μέσα στον βαθύτερο εαυτό μας. Ας τον αφουγκραστούμε, ας τον αφήσουμε να μας πει, τι νιώθει, τι αισθάνεται, τι του λείπει. Ας μας επιτρέψουμε να αγαπήσουμε, να αφεθούμε στην αγάπη και στον έρωτα που θα βρεθούν μπροστά μας.
Η αγάπη, ο έρωτας είναι πηγές ζωής. Το δικαίωμα στο όνειρο, είναι το παραμύθι, η μαγεία μέσα στην καθημερινότητα μας. Μόνο έτσι ανθίζουμε και γινόμαστε καλύτεροι.
Γερνάνε οι ψυχές μας αν απουσιάζουν από τις ζωές μας. Ας μη βάζουμε σε αναμονή και καλούπια την αγάπη. Ας της ανοίξουμε τον δρόμο και ας μην της βάλουμε χρονοδιακόπτη.
Την αγάπη δεν την περιμένουμε να έρθει όταν θα είναι η σωστή στιγμή. Η αγάπη δεν περιμένει. Ορμάει. Η αγάπη δεν προσχεδιάζεται, δε ρωτάει. Είναι θρασύτατη και θαρραλέα. Η αγάπη δεν τιθασεύεται, δεν κουμαντάρεται, δεν έχει όρια. Σε παρασέρνει και της παραδίδεσαι άνευ όρων, σε πάει όπου θέλει αυτή. Η αγάπη δε σιωπά. Ουρλιάζει. Στην αγάπη δε βάζεις παύση, την αρπάζεις και τη φιλάς στο στόμα. Την κάνεις δική σου μόλις τη βρεις.
Αλίμονο σε αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να της φράξουν τον δρόμο. Αλίμονο σε αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να φιμώσουν τη φωνή της ψυχής τους. Ανάθεμα σε όλα τα αν, τα ίσως, τα μήπως, που σκότωσαν αθώες αγάπες πριν καν γεννηθούν.
Εις μνήμην των σημαντικότερων συναισθημάτων μας που δολοφονήσαμε. Εις μνήμην του χαμένου εαυτού μας, ας τιμήσουμε σήμερα την αγάπη και τον έρωτα που βρίσκονται μπρος στα καχύποπτα μάτια μας. Ας βουτήξουμε ολόγυμνοι μέσα στην απεραντοσύνη του έρωτα. Ας γδυθούμε, ας πετάξουμε τα ρούχα της λογικής και της σεμνοτυφίας. Ας απαλλαχθούμε, από τις σωστές προδιαγραφές, και τις λίστες προτίμησης, που καλουπώνουν την ψυχή μας.
Τα μάτια της ψυχής ξέρουν. Πάντα ξέρουν. Ξέρουν προς τα πού να μας κατευθύνουν. Η ψυχή ξέρει από την πρώτη στιγμή ποια αγάπη είναι αληθινή, ποιος έρωτας θα μας αναγεννήσει και εξυψώσει.
Ας έχουμε τον νου μας. Αν αισθανθούμε το πιο δυνατό συναίσθημα που έχουμε νιώσει για έναν άνθρωπο, να μην τρομάξουμε. Να μην το μειώσουμε και το λασπώσουμε με την δυσπιστία μας και την ανασφάλεια μας. Να το αφήσουμε να μας παρασύρει και να μας πάει όπου γουστάρει αυτό. Να προσκυνήσουμε και να υποκλιθούμε στον ακατέργαστο πόθο μας. Να βάλουμε φωτιά στα πρέπει και να απολαύσουμε όσα τελικά κατακτήσαμε. Να εκτιμήσουμε την ικανότητα να νιώθουμε κάτι τόσο δυνατό.
Αν τύχει και βρούμε αυτόν τον άνθρωπο, αυτό το συναίσθημα, να μην τα προσπεράσουμε, για να μην μας προσπεράσει η ζωή. Κι αν το μυαλό διαμαρτυρηθεί να του κλείσουμε την πόρτα κατάμουτρα και να προχωρήσουμε με τόλμη ψυχής. Να τα δώσουμε όλα σε αυτόν που θα μας συμπληρώσει και ολοκληρώσει.
Θα τον καταλάβουμε από την πρώτη στιγμή. Είναι αυτός που μας ποθεί, που μας θέλει, που μας χρειάζεται όπως είμαστε. Χωρίς πρόβες και προσχεδιασμούς. Αν μας αγαπήσει στα χειρότερα μας, να τον κρατήσουμε και να τον φυλάμε σαν θησαυρό. Πολλοί θα αγαπήσουν τον ήλιο μας. Λίγοι, πολλοί λίγοι, για όσο κρατάει μια ανάσα, θα αγαπήσουν την σελήνη μας. Αυτούς που μέσα στο σκοτάδι μας, μας βλέπουν να φεγγοβολάμε, μόνο αυτούς να κρατήσουμε. Τους άλλους, τους επιδερμικούς, τους ευκαιριακούς ας τους αφήσουμε μακριά μας να συνεχίσουν τις αρπαχτές τους και τις επιφανειακές ζωές τους.
Να μείνουμε με τους αληθινούς, με τους μαχητές της αγάπης. Γιατί η αγάπη και ο έρωτας είναι μέσο επιβίωσης. Ξορκίζουν τον θάνατο. Στην μάχη της επιβίωσης, οι στρατιώτες είναι αυτά τα συναισθήματα. Ας κατακτήσουμε, ας πολεμήσουμε για ό,τι ομορφότερο υπάρχει στον κόσμο. Ας πολεμήσουμε για την ένωση μας μέσα στο ατελείωτο σύμπαν με μια άλλη ψυχή. Ας το ζήσουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Σε μια αληθινή αγάπη ακόμη και το τέλος της είναι λαμπερό και πολύτιμο. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας ορμήσουμε προς την αθανασία μας και την αιωνιότητα.
