Και ακούγοντας μια μουσική βραδιά αφιερωμένη στο έπος του '40 δεν γίνεται να μην συγκρίνεις το τότε με το σήμερα.
Τα τραγούδια του Μίμη Τραϊφόρου και της Σοφίας Βέμπο είναι απόλυτα συνδεδεμένα με την πολεμική και μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα. Οι στίχοι και η μουσική περνάνε τόσα δυνατά μηνύματα, που δεν μπορείς παρά να πεις:
Σήμερα υπάρχουν Βέμπο, να ξεσηκώσουν ή να παρηγορήσουν το αίσθημα του πολίτη; Η απάντηση είναι μάλλον Όχι.
Και πριν διαβάσεις το παρακάτω κείμενο σε κάθε τραγούδι που αναφέρεται, βάλε πρώτα να το ακούσεις. Να το νιώσεις και μετά διάβασε τις συγκρίσεις του τότε και του σήμερα.
Το πρώτο τραγούδι που θα ακούσεις είναι ο δεύτερος Εθνικός Ύμνος, όπως τον ονόμασαν.Το τραγούδι της Λευτεριάς.
<<Παιδιά της Ελλάδος παιδιά,που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά. Παιδιά στην γλυκά Παναγιά προσευχόμαστε όλες να έρθετε ξανά>>.
Αυτούς τους στίχους μου ζητάς να ξεχάσω σήμερα στο όνομα μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδας; Δεν κάνουν την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική τα κύματα των προσφύγων και των οικονομικών μεταναστών και λαθρομεταναστών που έχουν πλημμυρίσει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Άκου τώρα και αυτό το τραγούδι.<<Λόντρα, Παρίσι, New York, Βουδαπέστη, Βιέννη μπρος στην Αθήνα καμιά σας δεν βγαίνει>>.
Και ακούγοντάς το θα πεις. Πώς σήμερα θα βγει μπροστά η Αθήνα; Άλλο πολυπολιτισμική πόλη όπως το Παρίσι και το Λονδίνο και άλλο πόλη που έχουν συσσωρεύσει πολλούς μετανάστες, οι οποίοι ούτε να αποδεχθούν τους κανόνες της θέλουν ούτε να ενταχθούν στη ζωή της μπορούν. Θα μου πεις, ποιούς κανόνες; Αυτούς που πρώτοι εμείς γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια;
Για να λειτουργήσουν οι πολυπολιτισμικές λύσεις απαιτούνται κανόνες κοινωνικής συνύπαρξης ύπαρξη παιδείας και φυσικά διάλογος μεταξύ των πολιτισμών και όχι επιβολή του ενός εναντίον του άλλου. Η εικόνα όμως μέχρι τώρα μόνο παραγωγικό διάλογο μεταξύ πολιτισμών δεν θυμίζει.
Και τώρα άκου το επόμενο τραγούδι.
<<Αθήνα και πάλι Αθήνα όλη η γλυκιά μας Ελλάδα στα χέρια σου Αθήνα μου έχει χτιστεί>>.
Και ακούω τους πολιτικούς να μιλάνε για μια πολυπολιτισμική Αθήνα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν έρθει πού ζουν; Πού εργάζονται; Όλοι οι κάτοικοι εκεί μιλούν για πορνεία και ναρκωτικά. Πρόκειται για μια πόλη με πολλούς μετανάστες, περισσότερους από όσο μπορούν να αντέξουν οι χαλαρές δομές της και οι ανύπαρκτοι κανόνες που αναφέρθηκαν και παραπάνω.
Μην με κοροϊδεύεις πια. Ναι σε σένα το λέω κ. πολιτικέ. Δε θες μια πόλη με κανόνες και αξιοπρέπεια.Θες να επικρατεί ένας χαμός για να μπορείς να επιβάλλεσαι ευκολότερα. Όμως άκου και το τελευταίο τραγούδι.
<<Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου να μην μας αρρωστήσεις γιατί το θέλει κι ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις>>.
Και με αυτό θα σας πω Καλή μας Λευτεριά, παιδιά της Ελλάδος παιδιά!
