Από τη δημιουργία του κόσμου, ονειρευόμαστε.
Αρχαιοελληνικές εκστρατείες έλαβαν χώρα με οδηγό όνειρα, ερμηνευτές, ονειροκρίτες και ονειρομαντείες. Ο Φρόιντ με τόνους σκέψεων και τόμους βιβλίων, μίλησε γι’ αυτό το ανεξήγητο και αδάμαστο φαινόμενο. Ο Σαίξπηρ άφησε ελεύθερα να περιπλανιούνται τα ξωτικά του, κάτω απ' το φεγγάρι σε ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, ονειρευόμαστε. Ξυπνήσαμε και τρέξαμε κλαίγοντας στη μαμά για να της πούμε ότι «είδαμε σ' εφιάλτη το κακό τέρας που ήταν τόσο αληθινό και τόσο τρομακτικό». Ρωτήσαμε τη γιαγιά, τι σημαίνει αν δεις ψάρια, γάτες και ποντίκια, ακόμα και αν «δεν πιστεύουμε εμείς σε τέτοιες προλήψεις».
Μα εκεί που ήμασταν τόσο κοντά στο να καταλάβουμε τι είναι τελικά το όνειρο, ήρθε και το δίδυμο αδερφάκι του και μας μπέρδεψε ακόμα περισσότερο.
Το όνειρο εκείνο που βλέπεις με ανοιχτά μάτια και το διαμορφώνεις εσύ, όντας ξύπνιος.
Κάπως έτσι άρχισε η πτώση. Από τα εγκεφαλικά κύματα Δέλτα, Θήτα και Άλφα που βρισκόμαστε στον βαθύ ύπνο μας, στα κύματα Βήτα όταν έχουμε εντελώς ξυπνήσει.
Η πτώση από τον κόσμο της φαντασίας του ονείρου που λαμβάνει χώρα με κλειστά μάτια, στο όνειρο που θέλουμε να γίνει πραγματικότητα στη δύσκολη καθημερινότητα.
Μα ενώ αδιάκοπα κυνηγάμε το χρόνο που τρέχει ασταμάτητα, ξεχνάμε να κυνηγήσουμε όλα εκείνα τα όνειρα που αφήσαμε πίσω, προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχουν πια.
Τα όνειρα που αφήσαμε στην άκρη για να γίνουμε ο σοβαρός και συμβατικός άνθρωπος, ακούγοντας τις απόψεις των άλλων για το σωστό και το λάθος. Τις προσδοκίες και τα ιδανικά που παραμελήσαμε για να δικαιολογήσουμε σχέσεις και φιλίες που δεν άξιζαν. Όλα εκείνα τα σχέδια που θάψαμε, από φόβο μήπως δεν τα εκπληρώσουμε ποτέ.
Την αρμονική επανάληψη αυτής της ανώδυνης ρουτίνας, έρχεται να σταματήσει ένα πρωινό που φαντάζει σαν όλα τα προηγούμενα, μα δεν είναι. Είναι εκείνο το πρωινό που καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν κλεμμένα και χαμένα όνειρα, μα μόνο καλά κρυμμένα. Φυλαγμένα σε μια ασφαλή φωλιά, που καλείται υποσυνείδητο.
Εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να τα βλάψει, να τα καταστρέψει και να τα αλλοιώσει, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός.
Εκείνο το πρωί λοιπόν, πρέπει να σηκωθείς και να κυνηγήσεις επιτέλους τα όνειρα που άφησες πίσω.
Να τρέξεις με όλη σου τη δύναμη.
Όπως κυνηγούσες το λεωφορείο όταν ήσουν δεκαέξι.
