Μου λείπεις.
Δεν μου λείπεις.
Σε σκέφτομαι.
Δεν σε σκέφτομαι.
Προσπαθώ.
Σε θέλω.
Δεν σε θέλω.
Σε ξέχασα.
Δεν σε ξέχασα.
Φύγε.
Έλα.
Μείνε μακριά μου.
Μείνε δίπλα μου.
Νιώθω.
Δεν νιώθω.
Μίλησε μου.
Μην μου μιλάς.
Άκουσε με.
Μην μ´ακούς.
Γύρνα.
Μην γυρίσεις.
Ξανά.
Ποτέ ξανά.
Τα έχεις αναφέρει πολλές φορές.
Τα έχεις σκεφτεί ακόμα περισσότερες.
Τα έχεις επωμισθεί όλες τις φορές.
Τα ξεστόμισες, στα ξεστόμισαν.
Αυτά τα ναι και τα όχι.
Σε δεδομένες στιγμές.
Γιατί στιγμές είναι.
Η ζωή η ίδια είναι στιγμές.
Καλές, κακές, στενάχωρες, χαρούμενες.
Με γέλια και κλάματα, με τσακωμούς και επανασυνδέσεις.
Μια συνεχής πάλη συναισθημάτων.
Πότε πάνω, πότε κάτω.
Πότε να κοιτάς τον ήλιο και πότε το φεγγάρι.
Πότε να χαζεύεις τηλεόραση και πότε ταβάνι.
Να αναρωτιέσαι αν έκανες το σωστό κι ας ήταν λάθος.
Να αναρωτιέσαι αν έκανες λάθος κι ας ήταν σωστό.
Να τα βάζεις με τον εαυτό σου.
Να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου.
Να σκέφτεσαι τα λάθη σου.
Να σκέφτεσαι τα σωστά σου.
Να νιώθεις την αγάπη.
Να νιώθεις τον πόνο.
Να δένεσαι με εκείνον τον έναν.
Να μην εξαρτάσαι από κανέναν.
Από σένα και μόνο.
Από το ένστικτό σου.
Αυτό το ένστικτο που σπάνια πέφτει έξω.
Που όσο εσύ υπεραναλύεις ανθρώπους και καταστάσεις εκείνο έχει ήδη προειδοποιήσει.
Να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά.
Να ονειρεύεσαι με τα μάτια κλειστά.
Να πηγαίνεις εκεί που σε στέλνει η καρδιά.
Να πηγαίνεις εκεί που σε γυρίζει το μυαλό.
Να αισθάνεσαι με βάθος.
Γιατί τελικά ζεις για μια ευτυχία που δεν ξέρεις αν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Κι αν υπάρχει δεν ξέρεις πώς ορίζεται.
Η ζωή είναι στιγμές.
Τις στιγμές σου να τις κρατάς ατόφιες.
Και την καρδιά σου επίσης.
