Είναι και κάποια βράδια περίεργα.
Που στριφογυρνάς για ώρες και δεν έχεις ύπνο.
Λίγο μια ταινία που είδες.
Λίγο μια σκηνή που θυμήθηκες.
Λίγο εκείνος.
Λίγο οι παλιές σας συνομιλίες.
Λίγο ένας στοίχος που άκουσες.
Λίγο το τραγούδι σας που έπαιξε τυχαία εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ.
Λίγο που σου έλειψε.
Λίγο που τον σκέφτηκες.
Λίγο που τα περίμενες όλα αλλιώς κι αλλιώς σε βρήκαν.
Όλα αυτά τα λίγο που φαντάζουν πολύ.
Όλα και πολύ.
Αναμνήσεις λέγονται.
Και μαζί με αυτές έρχεται κι η νοσταλγία.
Νοσταλγία για το αν όλο αυτό ήταν πραγματικό ή παραμύθι.
Γιατί αυτό το λίγο έγινε πολύ.
Γιατί αυτό το πολύ έγινε λίγο.
Αυτή η παρουσία που έγινε απουσία.
Κ αυτή η βαβούρα που έγινε σιωπή.
Λίγο που δεν ξέρεις αν έκανες κάτι λάθος.
Λίγο που δεν ξέρεις αν έκανες κάτι σωστό.
Λίγο που δεν ξέρεις τελικά τι έγινε.
Λίγο που χαθήκατε στην ίδια διαδρομή.
Χάσατε το φανάρι; Διαλέξατε άλλο προορισμό; Ο ένας πήγε δεξιά κ ο άλλος αριστερά.
Τι έγινε, αναρωτιέσαι.
Και δεν θα μάθεις και ποτέ.
Λίγο η βροχή.
Λίγο αυτός ο καιρός που σε ρίχνει.
Λίγο οι σκέψεις σου.
Λίγο η φωνή του που έχεις καιρό να ακούσεις.
Λίγο η καθημερινότητα σου που άλλαξε.
Λίγο αυτές οι καλημέρες και οι καληνύχτες.
Λίγο οι αναμνήσεις σου.
Λίγο οι λεπτομέρειες.
Αυτές οι λίγες που ήταν πολλές.
Γιατί αυτό το λίγο ήταν τελικά πολύ.
Γιατί αυτό το πολύ τελικά σου έλειψε.
Χθες, τώρα, πριν από λίγο.
Εκεί που διάβαζες τα μηνύματα.
Εκεί που έβλεπες φωτογραφίες.
Εκεί που δεν είχες πατήσει “διαγραφή” γιατί δεν σου πήγαινε καρδιά.
Έτσι συνηθίζεις να λες.
Κι έτσι συνηθίζεις να τις κρατάς.
Κι αυτές κι εκείνον.
Απόψε ξεκάθαρα δεν ήταν η μέρα σου.
Δεν ήταν η νύχτα σου.
Δεν ήταν μαζί εκείνος.
Εκείνος μαζί με τις λίγες αναμνήσεις που ήταν πολλές.
Καληνύχτα λοιπόν σε Εσένα για όλα τα βράδια που λείπεις.
Καλημέρα σε εμένα για όλα εκείνα τα πρωινά που με βρήκαν μόνη να πίνω καφέ.
Χωρίς το μήνυμά σου.
Χωρίς το τηλέφωνό σου.
Χωρίς Εσένα τον ίδιο.
