Σου χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Τόσα μόνο για να ανοίξεις την πόρτα. Αυτή μεταξύ ζωής και θανάτου.
Όλοι αναρωτιόμαστε ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων που το έζησαν. Πώς να είναι άραγε αυτό το πέρασμα; Μιλάνε για ένα λευκό φως, μια ζέστη να τους διαπερνά, μια ψυχική ηρεμία. Βλέπουν εικόνες της ζωής τους. Τρέχουν στα μάτια τους, σαν σε οθόνη.
Όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.
Τα πάντα έως την παραμικρή τους λεπτομέρεια.
Ελέγχουμε ένα μικρό μέρος. Όλα από το χέρι της μοίρας μας να γίνουν έτσι, όπως ακριβώς έγιναν.
Δε στεκόμαστε μοιρολατρικά και περιμένουμε. Ασφαλώς και όχι. Δίνουμε και εμείς τις μάχες μας. Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση να υπερτιμάμε κάποια πράγματα, να νοιώθουμε πως εμάς δεν θα μας αγγίξει κανένα κακό.
Όχι γιατί είμαστε κάτι διαφορετικό από άλλους απλά γιατί κάνουμε υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας. Προκαλούμε θα τολμήσω να πω! Με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν βέβαια και οι φορές που μπορεί να είσαι απλά ο λάθος άνθρωπος στο λάθος σημείο, όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Είσαι στη στιγμή που θα βιώσεις αυτά τα μαγικά δευτερόλεπτα. Είναι αρκετά για να σου αλλάξουν όλη σου τη ζωή. Και να ‘σαι εκεί εσύ τώρα έτοιμος να αναμετρηθείς στον πιο σκληρό αγώνα της ζωής σου.
Ανήμπορος να κουνηθείς, αδύνατον να αντιδράσεις. Ένας πόνος γίνεσαι όλος τίποτα άλλο. Τόσος που είναι να απορείς πως τον αντέχεις. Μα αλήθεια δεν υπάρχει πιο ωραία στιγμή από αυτήν που νιώθεις πως ζεις. Αντέχεις και παλεύεις. Μέσα σου το ξέρεις δεν είναι γιατί στάθηκες τυχερός. Το αισθάνεσαι κάθε στιγμή που περνάει.
Ακούς τους ήχους. Παντού ήχοι, φωνές ανθρώπων.
Δεν βλέπεις κανένα πρόσωπο μα αισθάνεσαι τον φόβο, την αγωνία, διακρίνεις την θλίψη στην χροιά της φωνής τους.
Ακούς κάθε τους διάλογο που μόνο ενθαρρυντικός δεν είναι για τη ζωή σου. Θες τόσο πολύ να φωνάξεις μα δεν έχεις καμιά δύναμη να μιλήσεις να πεις όχι, δεν εγκατέλειψα είμαι εδώ.
Και ύστερα ο πιο διαπεραστικός ο πιο ανατριχιαστικός από όλους. Ό ήχος του ασθενοφόρου, έρχεται, είναι εκεί για σένα. Ξαφνικά τίποτα άλλο δεν υπάρχει μόνο εσύ ο πόνος και μια γαλήνη. Είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές που ζει κάποιος.
Το σώμα έχει πια παραδοθεί ανήκει σε αυτούς που θα το φροντίσουν. Είναι πολλοί, πλήθος από αυτών σε περιτριγυρίζει και εκεί ακούς ότι λένε, ότι φοβούνται για σένα, ότι πρόκειται να σου κάνουν. Τη δύναμη κρύβει η ψυχή ενός ανθρώπου; Τι θείο δώρο μας δόθηκε και το προσπερνάμε θεωρώντας το δεδομένο και σίγουρο;
Πόσο ανόητα και μικρά φερόμαστε…Έπειτα εκείνο το δωμάτιο, δε ξέρεις πολλά γι’ αυτό δε χρειάζεται και να ξέρεις. Εκεί μέσα παίζεται το πιο χοντρό παιχνίδι. Αυτοί που βρίσκονται μέσα σε αυτό σπάνια έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Είναι λίγο άδικο, γι’ αυτούς, παίζεται ερήμην τους στον σπουδαιότερο αγώνα τους. Μα υπάρχουν μερικές φορές και κάποιοι που βλέπουν και ακούν, μυρίζουν, νοιώθουν, αισθάνονται. Σαν μπεις και κλείσει η πόρτα ξεκινάει μια αναμέτρηση μεταξύ ζωής και θανάτου. Το παιχνίδι δεν έρχεται ποτέ ισόπαλο.
Ή θα βγεις νικητής ή θα βγεις ηττημένος. Κάθε ήχος στο δωμάτιο αυτό είναι συναγερμός, στην αρχή σε τρομάζουν, μετά μαθαίνεις λίγο λίγο να τους ξεχωρίζεις. Οι ήχοι που αφορούν εσένα σε τρομάζουν πιο πολύ, δε ξέρεις τι να πιστέψεις.
Αυτούς ή εσένα που είσαι εκεί ζωντανός; Τα φώτα είναι πάντα αναμμένα, νύχτα μέρα και υπάρχει μια παράξενη αίσθηση κρύου. Σώματα που φεύγουν…Υπάρχει πολυκοσμία, μιλούν και φέρονται σαν να μην είσαι εκεί, ακούς τις οικογενειακές τους ιστορίες , μαθαίνεις πράγματα για την καθημερινότητά τους, μοιράζεσαι τις στιγμές τους καλές και άσχημες. Ξέρουν για σένα πριν από σένα. Μιλούν σαν την Πυθία με ήξεις αφίξεις… Δεν είναι Θεοί, αυτό δηλώνουν, κάνουν ότι μπορούν και στο βαθμό που μπορούν. Ακούνε μουσική έτσι ξορκίζουν αυτή την αίσθηση του θανάτου που περιβάλλει αυτό το δωμάτιο.
Ναι λίγοι έχουν το προνόμιο να μπουν και να βλέπουν και να ακούν…
Και εσύ να δίνεις τη δική σου μάχη στο μυαλό σου, να ζεις τις δικές σου στιγμές με πρόσωπα που αγαπάς. Που αγαπάς πραγματικά και σίγουρα δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα της μιας παλάμης σου. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πότε θα τους ξαναδείς, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά να κάνετε ακόμα μαζί. Δεν είναι τύχη που ζεις είναι ένα Θεϊκό δώρο, μια δοκιμασία που πρέπει να περάσεις. Μη ρωτήσεις γιατί, για πάρα πολλούς λόγους. Ίσως απλά για να σε κάνει μια ωραία βόλτα, λίγο διαφορετική βέβαια, αλλά μπορεί -φαντάσου- να σε αφήσει σε ένα πιο ωραίο σημείο από αυτό που βρισκόσουν. Ή σκέψου και το άλλο, ίσως για να σε πάει εκεί που ήταν ο προορισμός σου!
Το να ζει ένας άνθρωπος τη ζωή του όπως την ονειρεύεται κάνοντάς την όσο μπορεί καλύτερη, στο μέτρο που αυτός ορίζει είναι μεγάλη ευτυχία. Το να ζει όμως ένας άνθρωπος ξανά με την συγκατάθεση της μοίρας είναι ευλογία και όταν το Σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μας το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πούμε Ευχαριστώ και να ζήσουμε!
