Finsbury Park, London eye, London Bridge, Piccadily circus, Hide park, Oxford Street, Victoria Line, Soho, China Town etc.
Ναι έμαθα καινούργιες λέξεις τις τελευταίες τέσσερις μέρες.
Πάντα αγαπούσα τα ταξίδια και τα βιβλία. Τα βιβλία γιατί σου προσφέρουν το ίδιο με τα ταξίδια, απλά χωρίς να χρειάζεται να είσαι εκεί.
Φέτος αποφάσισα πάλι να μετέχω. Από μια τυχαία γνωριμία, με δύο καλοσυνάτους ανθρώπους που τους κάνεις οικογένεια από τα πρώτα πέντε λεπτά γνωριμίας, αποφάσισα να πάω στο Λονδίνο. Ποτέ δεν το είχα κατά νου ως πόλη για τα μελλοντικά μου ταξίδια. Και να που έτυχε και εν τέλει πέτυχε.
Είχα την τύχη να το ζήσω σα ντόπια. Να μείνω σε δωμάτιο με κοινόχρηστη κουζίνα και μπάνιο, το μετρό και το περπάτημα να γίνουν φίλοι μου και το oyster να είναι η επέκταση του χεριού μου.
Τι αποκόμισα;
Είναι μια πόλη χάος. Πολυπολιτισμικότητα. Άνθρωποι όλων των χωρών, όλων των θρησκειών, όλων των σεξουαλικών προτιμήσεων και στυλ ζουν εκεί παλεύοντας για την αρμονική συνύπαρξή τους.
Ο καθένας φοράει ό,τι πραγματικά γουστάρει. Στα τέλη του Νοέμβρη, είδα από γούνα μέχρι τιράντα και από μπότα μέχρι σαγιονάρα. Είδα ανθρώπους με πράσινα μαλλιά, με μοβ μοϊκάνες, με χαραγμένα με τατουάζ κρανία. Είδα ρούχα φορεμένα μεταξύ τους που κανένα δεν ταίριαζε με το άλλο. Είδα ξεκάλτσωτα μωρά στη βροχή. Είδα ομοφυλόφιλους αγαπημένους και straight παρέα με τα ταίρια τους.
Είδα μεγάλες παρέες μα και μοναξιά. Όχι ότι το ένα αναιρεί το άλλο. Γιατί όταν γυρνάς σπίτι μέσα από τις δεκάδες υπόγειες γραμμές του μετρό, δεν ξέρει κανείς πως νιώθεις.
Είδα στολισμένα χριστουγεννιάτικα πολλά από τα πασίγνωστα μέρη της πρωτεύουσας αυτής και γελαστά παιδάκια με Harrods σακούλες με δώρα και είδα και άστεγους να χαίρονται επειδή τους προσέφερα το μισό μου γεύμα.
Το παγκόσμιο streetfood είναι μια μόνιμη κατάσταση που είχε ως αποτέλεσμα να γευτώ όσα άντεχα και μπορούσα. Η μαγειρική δεν είναι το φανατικό χόμπι των ντόπιων, μιας και όλη μέρα βρίσκονται στους δρόμους.
Η λίρα είναι υψηλότερης αξίας από το ευρώ, οπότε πολλά πράγματα μας φαίνονται ακριβά. Μας είναι εύκολο όμως να ψωνίσουμε πολύ οικονομικά σε ένα από τα μάρκετ.
Τα λεωφορεία και γενικά τα ΜΜΜ δεν έχουν καθυστερήσεις και μπορούν να σε πάνε παντού.
Είδα παραδοσιακά ταξί, κόκκινα λεωφορεία και φυσικά τους πασίγνωστους τηλεφωνικούς κόκκινους θαλάμους. Μπερδεύτηκα και πήγαν να με πατήσουν αρκετές φορές, λόγω του ανάποδου τρόπου οδήγησης. Δεν άκουσα κόρνες, είδα πολλούς να μετακινούνται με τα ποδήλατα και είδα να σου χρεώνουν ακόμα και την τηλεόραση του σπιτιού σου. Ναι ναι καλά άκουσες. Για να έχει κάποιος δικαίωμα να παρακολουθήσει κρατικά κανάλια όπως το BBC, πρέπει να πληρώνει κάθε χρόνο στο κράτος 167 λίρες Αγγλίας. Και αν φυσικά θελήσεις και άλλα κανάλια, πληρώνεις έξτρα μιας που θεωρούνται συνδρομητικά.
Είδα ανθρώπους να γελάνε και μίλησα με αυτούς που πια μένουν εκεί από επιλογή, για ένα καλύτερο μέλλον. Υπήρχαν αυτοί που μένουν κυριολεκτικά σε ένα δωμάτιο και αυτοί που έχουν πετύχει κάτι παραπάνω και μπορούν να ζουν σε ένα διαμέρισμα με ποιότητα όπως ίσως και στην Ελλάδα. Ενημερώθηκα ότι μόλις κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού υπάρχει μοναξιά. Οι άνθρωποι χάνονται μέσα στο χάος της πόλης και γυρνάνε σπίτι χωρίς ουσιαστικά να έχουν επικοινωνήσει. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες και αυτό δε βοηθάει καθόλου.
Δε νιώθουν τόσο φίλους τους αυτούς που γνώρισαν εκεί. Όλοι είπαν ότι σαν την Ελλάδα τίποτα. Αλλά αξίζει τον κόπο να το παλέψεις για να μην πεις πως δεν τόλμησες.
Περπάτησα πλάι στον Τάμεση, δίπλα στο πανεπιστήμιο του Greenwich. Υπήρχε τόση αντίφαση σε αυτό που αντίκριζα. Δεξιά μου ένα παλιό-παραδοσιακό-ιστορικό Πανεπιστήμιο, μετά ο ποταμός και ακριβώς απέναντι κτίρια που κανένα όνομά τους δε θυμάμαι, να θυμίζουν ότι ζω στο τέλος του 2019. Εκεί ακριβώς ,σε ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά, το CuttyShark, δοκίμασα το παραδοσιακό αγγλικό γεύμα Fish&Chips και ήπια μια μπύρα.
Μετά από το ένα και μοναδικό δωμάτιο που διέμενα στο FinsburyPark, ανέβηκα στον 6ο όροφο μιας υπερσύγχρονης οικιακής μονάδας στο Greenwich με πολλά διαμερίσματα, τεχνολογία ασφαλείας σαν ξενοδοχείο πολλών αστέρων, με παχιά χαλιά και minimal διακόσμηση.
Ήταν πανέμορφα και εκεί. Με κάλεσε ένας παλιός γνωστός που έχει φτιάξει πια τη ζωή του εκεί. Τα είπαμε σαν να κάναμε παρέα και παλιά, γελάσαμε με την καρδιά μας, αυτοσαρκαστήκαμε και κοροϊδέψαμε ο ένας τον άλλον και κάπως έτσι, ο γνωστός γίνεται κάτι παραπάνω από αυτό. Αν και ζούσε ποιοτικά πολύ καλύτερα από τους άλλους που ήξερα, άκουσα το ίδιο πράγμα. Στο Λονδίνο για τους μετανάστες, βρέχει μοναξιά.
Εγώ μια ζεστή αγκαλιά ένιωσα όμως από παντού. Ίσως γιατί το εμπνέω εγώ, ίσως γιατί απλά τους λείπει.
Ο ουρανός 4 μέρες δε μου έδειξε καμία αχτίδα ηλίου. Μου έκανε την τιμή όμως να μη βρέχει σχεδόν καθόλου και το κρύο να είναι τρομερά υποφερτό. Και ξέρεις και κάτι, καθόλου δε μου λειψε ο ήλιος. Ίσως δεν του πάει του Λονδίνου ο ήλιος. Ίσως το βλέπω έτσι γιατί εγώ τον έχω δεδομένο. Αν θες όμως να κάνεις αυτό το ταξίδι, μη φοβηθείς. Από ζέστη δε θα μείνεις. Παντού υπάρχει έντονη θέρμανση. Σε όλα τα σπίτια, pub, εστιατόρια.
Πόδια να ‘χεις να τρέχεις και μπαταρία να φωτογραφίζεις. Δεν πήγα να δω μουσεία. Δεν ένιωθα ότι το ‘χα ανάγκη. Ούτε πίνακες να δω ήθελα, ούτε κέρινα ομοιώματα. Μόνο το παλάτι πέρασα να δω απ’ έξω για να δω προς τι ο τόσος ντόρος. Εγώ ανθρώπους ήθελα να δω. Πώς ζουν, πού διασκεδάζουν, τι τους ενοχλεί, τι τρώνε, πού καπνίζουν και τι μουσική ακούνε. Τι συνήθειες έχουν, τι ρούχα αγαπούν και ποια είναι η αγαπημένη τους βόλτα. Και αυτά τα είδα στο έπακρον.
Ψώνισα να ξέρεις. Λίγα και οικονομικά αλλά ψώνισα. Έχει πολλές επιλογές ειδικά για σένα που θες να γυρίσεις στην πατρίδα σου με Λονδρέζικο αέρα.
Γυρνάω πίσω γεμάτη. Γεμάτη από εικόνες, γεμάτη από κείνα τα χρωματιστά στη σειρά σπίτια στο Notting Hill, γεμάτη από γέλια μετά από ατελείωτο περπάτημα με τα λάθος παπούτσια. Γυρνάω γεμάτη από καραμέλες με γεύση φραγκοστάφυλο. Γεμάτη από εικόνες με ζεστές παραδοσιακές ξύλινες pub και άφθονη μπύρα. Γυρνάω γεμάτη από κομμάτια των ανθρώπων που συνάντησα και μοιράστηκαν μαζί μου. Είναι αυτό αιτία για μια ακόμα συνάντηση.
Αν με ρωτήσεις αν θα σου πρότεινα να πας;
Ναι να πας. Θα περπατήσεις σε όμορφες πλατείες, θα μπερδευτείς και θα γίνεις ένα με τον κόσμο, θα χαθείς ίσως στο μετρό και δε θα φας την καλύτερη κουζίνα που υπάρχει. Θα δοκιμάσεις βόλτα στην Chinatown και θα πιεις κρασί στο Soho ανάμεσα σε φανταστικά μαγαζιά που κανένας δεν έχει ταυτότητα.
Γιατί στο Λονδίνο είσαι ακριβώς αυτός που θέλεις να είσαι.
