Στις μεγάλες στιγμές περισυλλογής, κατανοώ την τεράστια σημασία της εμπιστοσύνης.
Την σπουδαιότητα τόσο της λέξης, όσο και της σημασίας της πρακτικά στη ζωή μας.
Η εμπιστοσύνη μοιάζει σαν σπόρος.
Ένας καλοκάγαθος σπόρος που μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε κάτι που να μην μοιάζει σε τίποτα με καλό.
Ένας καλοκάγαθος σπόρος λοιπόν, που από την φύση του διαθέτει όλα τα εχέγγυα για κάτι θετικό κι όμως πολύ εύκολα από την αγαθότητα που μας γεμίζει, μας σκορπά στις αμφισβητήσει.
Γιατί δεν αρκεί να τον έχεις βαθιά μέσα σου από μόνος, πρέπει και να στον ποτίζουν κιόλας.
Και αυτή την φορά δεν αρκεί να τον ποτίζεις μόνο εσύ ο ίδιος, όσο οι άλλοι. Και κάπου εδώ μπερδεύεται το κουβάρι!
Γιατί οι σχέσεις ραγίζουν εάν χαθεί η εμπιστοσύνη.
Από κάπου ξεκινούν να μπάζουν.
Και είναι πάμπολλες οι φορές, που οι φωνές μιλούν. Τάχα εσύ κάνε πως δεν τις ακούς.
Μάταια όμως.
Δεν σιωπούν.
Δεν παύουν να σου σιγοψιθυρίζουν στα κλεφτά, πως ίσως και να κάνεις λάθος, ίσως και να μην είναι όλα τόσο καλοκάγαθα σαν τον σπόρο της.
Επιβεβαίωση!
Αυτό κρατάει από το χέρι την εμπιστοσύνη.
Η επιβεβαίωση πως αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που πιστεύεις, αυτό και είναι!
Ανεξάρτητα από εσένα, αυτήν την επιβεβαίωση στην δίνουν οι άλλοι και μόνο αυτοί, με την στάση τους, με τις πράξεις τους και τελευταία και καθόλου τυχαία, με τα λόγια τους!
Εσύ βάζεις την βάση και οι άλλοι πάνω σε αυτήν, στην χτίζουν.
Στην χτίζουν ή στην γκρεμίζουν.
Δίνοντας μια κάθε φορά και κάτω.
Και κάπως έτσι, αδικοχαμένη και απόλυτα νικημένη, χάνεται!
