Ανέκαθεν οι γιορτινές ημέρες επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή μας. Και αναφέρομαι κυρίως στη διαφορετική προσέγγιση ως προς την ανάγκη της προσφοράς.
Ο κάθε άνθρωπος λειτουργώντας σε κάποιο βαθμό εγωιστικά, ενδιαφέρεται για το σύνολο αφού έχει πετύχει την ατομική του ισορροπία. Πιθανά η κατασκευασμένη ατμόσφαιρα ευτυχίας που δημιουργείται στις γιορτινές περιόδους, του δίνει την αφορμή να ξεφύγει από τον μικρόκοσμό του. Έτσι μπορεί ευκολότερα να αντιληφθεί τον πεινασμένο, τον άστεγο, τον άνεργο, τον ασθενή δίπλα του και να αναπληρώσει μέρος της ετήσιας αδιαφορίας του με μια προσφορά.
Φυσικά ο σκοπός του κειμένου δε θα μπορούσε να είναι η απαξίωση αυτής της πράξης. Σκοπός του κειμένου είναι να θυμόμαστε όλοι πως ο πόνος, η πείνα και οι κακουχίες είναι για πολλούς ανθρώπους μια καθημερινότητα. Αντίστοιχης επομένως διάρκειας θα πρέπει να είναι και η προσφορά. Διότι αν η τελευταία συμβαίνει μόνο κατά περιόδους, καταλήγει να παίρνει τα χαρακτηριστικά της ελεημοσύνης. Επομένως μετατρέπεται από συνειδητή πράξη βοήθειας προς το συνάνθρωπό μας, σε μια πράξη τακτοποίησης της προσωπικής μας συνείδησης.
Η διάθεσή μας για προσφορά θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά. Οφείλει να είναι ανιδιοτελής, έτσι ώστε να είναι μια πράξη γεμάτη ειλικρίνεια ως προς τον άλλο, και όχι μια συμπεριφορά η οποία θα έχει ως κύριο στόχο ψυχικές ή κοινωνικές ανταμοιβές.
Θα πρέπει να είναι διαρκής, θεωρώντας πως είναι καλύτερο να παρέχεται κάτι λιγότερο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται πιο αποτελεσματική διαχείριση της προσφοράς. Θα πρέπει να είναι στοχευμένη, έτσι ώστε μακροπρόθεσμα να λυθούν οι αιτίες των προβλημάτων και όχι τα αποτελέσματά τους.
Επειδή δεν είναι πάντα εύκολο να επιτευχθεί κάτι ανάλογο σε προσωπικό επίπεδο, θα μπορούσε τμήμα της προσφοράς μας να διοχετεύεται σε δομές οι οποίες λειτουργούν με αυτό το στόχο. Θα πρέπει να είναι περισσότερο ανθρώπινη και να μη βασίζεται απλά και μόνο σε ένα χρηματικό ποσό που μηνιαία θα εκταμιεύεται από την τράπεζα. Οι ανάγκες των συνανθρώπων μας δεν είναι πάντα υλικές, αλλά πολλές φορές απαιτούν προσωπική επαφή, ενδιαφέρον και χρόνο.
Αν μπορούσε η ίδια διάθεση που υπάρχει τις γιορτινές ημέρες να εμφανίζεται ετησίως, η διαφορά σε επίπεδο αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης και εθελοντισμού θα ήταν τεράστια. Τότε ο ατομικισμός και ευδαιμονισμός θα έδιναν τη θέση τους σε μια κοινωνία περισσότερο ενεργητική και ανθρώπινη.
Επειδή όμως δε γίνεται να μετατρέψουμε το ημερολόγιο σε εορταστικό πανηγύρι αφύπνισης, μπορούμε μέσω της συχνής προσφοράς, να γιορτάζουμε καθημερινά την προαγωγή της ψυχικής μας ποιότητας.
