Από την παιδική μας ηλικία, μάθαμε πολύ καλά να κρύβουμε τα συναισθήματά μας. Έτσι πιστεύαμε πώς θα κερδίσουμε την αγάπη. Τι και αν χτυπάγαμε και ο πόνος μας διαπερνούσε, εμείς δεν έπρεπε να κλάψουμε ήμασταν δυνατοί μας έλεγαν.
Ούτε να γκρινιάξουμε επιτρεπόταν,όταν ένα άλλο παιδάκι μας αδικούσε και βέβαια ούτε λόγος για να ζητούσαμε άλλο ένα σοκολατάκι σε οικογενειακή επίσκεψη. Στρατιωτάκια τα συναισθήματα μας χωρίς δικαίωμα για παραστράτημα.
Με το πέρασμα των χρόνων τίποτα δεν μας άλλαξε,δεν εκφραζόμαστε από φόβο μήπως δεν γίνουμε αποδεκτοί. Αυτό όμως που εμείς κρύβουμε, έρχεται στο σώμα μας με μορφή πόνου για να μας θυμίσει πως τελικά τίποτα δεν κρύβεται. Ο πόνος έρχεται σταλμένος από όσα συναισθήματα ρίχνουμε κάτω από το χαλάκι, πιστεύοντας πως τα κρύψαμε καλά. Χαιρόμαστε και επιδεικνύουμε τα θετικά συναισθήματα μας και ντρεπόμαστε για τα αρνητικά.
Όσο εμείς θα κρύβουμε τα συναισθήματά μας, για να πετύχουμε μια αποδοχή και μια επιβράβευση, φτιάχνουμε έναν άλλο χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα βιτρίνας, που εκφράζει τους άλλους μα όχι εμάς. Όταν μάθουμε να μην παίρνουμε επί πόνου την γνώμη των άλλων, τότε θα αγαπήσουμε και τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Δεν γεννηθήκαμε για να αρέσουμε σε όλους, αλλά για ζήσουμε και να είμαστε αληθινοί. Δεν ζηλεύω όλους εκείνους που σε έναν ήδη ψεύτικο κόσμο,φοράνε την μάσκα με περηφάνια. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, οι αληθινοί, που ζουν και παλεύουν με ό,τι νιώθουν.
