Καθώς στις μέρες μας η διαδικτυακή επικοινωνία - καλώς ή κακώς – είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη όπως και πολλοί άλλοι παλιοί ασθενείς μου, έτσι και ο Σωτήρης Σ. με αναζήτησε μέσα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Κοίταζα τη φωτογραφία του και αναγνώρισα τα μεγάλα/φωτεινά μάτια του και το χαμόγελό του. Ήταν ένας εύσωμος προέφηβος τότε, ένας νέος ενήλικας τώρα. Ασφαλώς τον θυμόμουν καλά, όπως και όλα τα πρόσωπα εκείνης της περιόδου.
Στο μήνυμα που μου έστειλε στο messenger: « Κυρία Βάσω! Ο Σωτήρης είμαι. Με θυμάστε;» « Αχ βρε Σωτήρη!», έγραψα κι ένοιωσα να εκσφενδονίζομαι βαθιά μέσα στο χρόνο ξεδιπλώνοντας προσεκτικά όλες εκείνες τις μνήμες που καταλύουν τη σιωπή.
Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, προχωρώντας, άρχισα να αναβιώσω κατανυκτικά μέρα τη μέρα. Ο πρώτος δύσκολος καιρός είναι αυτός που παραμένει ολοζώντανος και αναλλοίωτος μαζί με όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν. Πότε πέρασαν εικοσιπέντε χρόνια; Ξαναγυρίζω σε κείνη τη Δευτέρα του Ιούλη που ξεκινούσε η επίσημη ένταξή μου στο χώρο της Παιδιατρικής Ογκολογίας. Το ενδιαφέρον μου που έγινε αγάπη άσβεστη είχε ξεκινήσει μια δεκαετία πριν από τα χρόνια της ειδικότητας αλλά και της εξειδίκευσής. Κάνει ζέστη κι εγώ ιδρώνω ακόμη περισσότερο καθώς χτυπώ την πόρτα και μπαίνω στο γραφείο των γιατρών. Χαμογελώντας αμήχανα γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις. Είναι φανερό πως πρόκειται για έναν χώρο με πολλές ιδιαιτερότητες, με άριστη όμως οργάνωση.
Εκείνο το πρώτο μεσημέρι που επέστρεφα στο σπιτικό μου ξέχασε που πάρκαρα το αυτοκίνητό, εκεί στα στενά της πυκνοκατοικημένης περιοχής που βρίσκεται το Νοσοκομείο. Έτσι ξεκίνησα. Είδα πολλά, άκουσα άλλα τόσα εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι. Όμως ήθελα τόσο πολύ να ενταχθώ, να ενσωματωθώ. Εκείνο το απαιτητικό καλοκαίρι ξεκίνησαν οι ουσιαστικές διδαχές πάνω στις έννοιες της αγάπης και της προσφοράς που σφράγισαν τη ζωή μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ και ποιούς; Γεγονότα και άνθρωποι είναι «φυλακισμένοι» στην ψυχή μου παντοτινά. Άλλωστε αυτοί με έχουν μυήσει στο να αφουγκράζομαι, να μιλάω με τα μάτια, να έχω μια αγκαλιά ανοιχτή! Ο Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας που οι πάντες και τα πάντα παίρνουν άδεια. Ήμουν από εκείνους που απέμειναν στην άδεια πόλη και στο νοσοκομείο, προσπαθώντας να ανταποκρίνομαι σε κάθε κάλεσμα με χαμόγελο κι αισιοδοξία. Εκείνο το πρωινό της 6ης Αυγούστου, γιορτή του «Σωτήρος», μια αίσθηση αναστάτωσης πλανιόταν στο χώρο. Ένας 13χρονος ασθενής, μωαμεθανός, επρόκειτο να βαπτιστεί Χριστιανός. Ήταν ένας ανεπτυγμένος έφηβος, ψηλός και ευτραφής με τα σκούρα χρώματα της ράτσας του, κόκκινα μάγουλα και μεγάλα - ανήσυχα μάτια. Η μητέρα μιας ασθενούς μας θα γινόταν η πνευματική του μητέρα. Το μυστήριο τελέστηκε στο εκκλησάκι που βρίσκεται στο προαύλιο του ιδρύματος και το όνομα του νεοφώτιστου, Σωτήρης.
Καθώς όλες εκείνες τις μέρες εφημέρευα, έπρεπε να μιλήσω με το Σωτήρη και την οικογένειά του και να τον προετοιμάσω για το δύσκολο χειρουργείο της επόμενης μέρας. Ο ασθενής μας είχε εκτεταμένο οστεοσάρκωμα μηρού και ήταν απαραίτητο να υποβληθεί σε ακρωτηριαστική επέμβαση. Περίμενα με αγωνία τον συνάδελφο ορθοπεδικό και την παιδοψυχίατρο για την επίσημη – δύσκολη ενημέρωση και συναίνεση. Θυμάμαι συγκλονισμένη εκείνη τη δραματική συζήτηση, τις διευκρινιστικές ερωτήσεις, την οδυνηρή συναίνεση του ζωηρού έφηβου που μέσα από τα δάκρυά του πίστευε και ικέτευε για τη ζωή του. Η παιδοψυχίατρος που το επόμενο πρωί τον συνόδεψε στο χειρουργείο, θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα μετεγχειρητικές, δύσκολες και επώδυνες μέρες. Υπήρξε το άτομο που βοήθησε τον ασθενή να αποδεχθεί σταδιακά την απώλεια του μέλους του και να πιστέψει στις δυνάμεις του και στη ζωή. Από το πλευρό του βέβαια δεν είχαν λείψει ούτε στιγμή οι γονείς του, κυρίως η μάνα του, η κυρία Μαρία, νεοβαφτισμένη κι αυτή. Ήταν μια πληθωρική γυναίκα με πλούσια μαύρα μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια που όταν προσαρμόστηκε στο χώρο, γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους γονείς, συμπαραστεκόταν με αγάπη και στιβαρότητα όπου υπήρχε ανάγκη, σκόρπιζε το δυνατό της γέλιο αλλά και τα δάκρυά της με την ίδια ευκολία και διάβαζε τα μελλούμενα στον καφέ. Εκείνες οι μέρες του Αυγούστου, μέρες έντασης, ήταν γεμάτες γεγονότα. Ο Σωτήρης και η οικογένειά του χρειαζόταν την ειλικρίνεια και την πλήρη αποδοχή από μέρους μου για να με εμπιστευτούν.
Όταν ξεκίνησαν και προχώρησαν οι απαραίτητες επιθετικές χημειοθεραπείες, όλα εξελίχτηκαν γι αυτόν χωρίς σημαντικές παρενέργειες. Τους μήνες της νοσηλείας του καταφέραμε να αναπτύξουμε μια στενή σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης. Τα απογεύματα των εφημεριών μου, με περίμενε στο θάλαμό του, το 213, με πλατύ χαμόγελο για να κουβεντιάσουμε και να παίξουμε ηλεκτρονικά παιγνίδια στα οποία εκείνος με μύησε.
Πέρασε ο καιρός, τελείωσε η θεραπεία του, οι επανέλεγχοι έδειχναν ότι η νόσος νικήθηκε. Ο Σωτήρης μεγάλωσε, έμαθε να ζει με το τεχνητό του μέλος και σταδιακά σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μας. Και τώρα εδώ μπροστά μου διαβάζω τα γραφτά του, την ειλικρίνεια με την οποία παρουσιάζει την αρρώστια του, την εσωτερική του δύναμη, τον τρόπο που έχει για να εμψυχώσει ανθρώπους που δίνουν τον αγώνα τους. Είναι ευγενικός και παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, προχώρησε.
Δακρύζω καθώς διαβάζω πως πάντα θυμάται και θα θυμάται κι εμένα και όλα τα μέλη της θεραπευτικής ομάδας. Όμως δε θέλει να έρχεται στο Τμήμα γιατί οι μνήμες τον πονάνε και τον φοβίζουν. Είναι ανθρώπινο και απόλυτα αποδεκτό το να μη θέλει να επιστρέφει σε αναμνήσεις και γεγονότα που στοίχειωσαν τη νιότη του.
Τώρα είναι γεμάτος όνειρα και τόλμη να τα κάνει αληθινά. Χαμογελώ συγκινημένη καθώς βλέπω τη φωτογραφία της κορούλας του, της μικρής/πανέμορφης Χριστίνας, που μου έστειλε. Του είπα πως αισθάνομαι χαρά και περηφάνια για τις μουσικές του σπουδές, για την οικογένεια που απέκτησε, για το ψυχικό του σθένος. Του είπα να επικοινωνεί μαζί μου κι αυτός αποχαιρετώντας με μου είπε: « ήσασταν το στήριγμά μου». Δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυά μου καθώς του ευχήθηκα να είναι πάντα καλά, δυνατός , ονειροπόλος, αισιόδοξος και με πίστη στον εαυτό του να συνεχίζει το ταξίδι του μέσα στη ζωή. Nα αγαπά την οικογένειά του και να συνεχίσει να εμψυχώνει αυτούς που δίνουν τον αγώνα τους για τη ζωή.
15 Φεβρουαρίου 2020, Παγκόσμια Ημέρα Καρκίνου Παιδικής Ηλικίας
