Στο νέο βιβλίο της «Ένας παρεξηγημένος φίλος», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, η συγγραφέας Έλενας Νταβλαμάνου ασχολείται με τη συχνά παρεξηγημένη εικόνα της Αστυνομίας.
Ελάτε να την ανατρέψουμε, ξεκινώντας από… τα παιδιά. Σε αυτά, άλλωστε, πρέπει να ανήκει ένα μέλλον χωρίς στερεότυπα.
Ξεκινώ την πρώτη ερώτηση με την πρώτη μόλις σελίδα του βιβλίου, το αφιερώνεις το βιβλίο «Στην Ελληνική Αστυνομία. Στους ήρωες της καθημερινότητας μας και σ’ εκείνους που «χάθηκαν» εν ώρα καθήκοντος». Δεν μπορώ να μην ρωτήσω από πού πηγάζει η αγάπη σου για το Σώμα και τι σε οδήγησε στην ανάγκη να λύσεις την «παρεξήγηση» σε ό,τι αφορά την εικόνα που ένα μέρος της κοινωνίας ίσως έχει γι΄ αυτό.
Το νέο μου βιβλίο “Ένας παρεξηγημένος φίλος” από τις εκδόσεις Μίνωας, σε εικονογράφηση της αγαπημένης Κριστίν Μενάρ, είναι αφιερωμένο στους αστυνομικούς, στους ήρωες της καθημερινότητας και σε εκείνους έδωσαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος.
Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη στην Αστυνομία καθώς αρκετοί συγγενείς και φίλοι της οικογένειάς μου ήταν αστυνομικοί. Θεωρώ το επάγγελμα του αστυνομικού ιερό και συνάμα δύσκολο και θέλησα το βιβλίο μου να αποτελέσει ένα μικρό φόρο τιμής. Με λυπεί το γεγονός ότι κάποιοι γονείς να χρησιμοποιούν το όνομα της Αστυνομίας για να “εκφοβίσουν” τα παιδιά τους όταν αυτά δεν υπακούν.
Βρέθηκα η ίδια μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό που πραγματικά με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Μια μητέρα “απείλησε” το παιδί της ότι αν δε σταματήσει να κλαίει θα φωνάξει τον αστυνόμο να το πάρει. Σοκαρίστηκα καθώς υπάρχουν άνθρωποι το 2020 που “φυτεύουν” ακόμη τον φόβο στα μικρά παιδικά μυαλουδάκια για τους αστυνομικούς, σε μια εποχή που η εγκληματικότητα αυξάνεται ραγδαία και η αστυνομία είναι η μόνη που μπορεί να μας προστατέψει. Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη να γράψω αυτή την ιστορία για να μάθουν τα παιδιά να εμπιστεύονται τους αστυνομικούς και να τους θεωρούν φίλους και να απευθύνονται σ’ αυτούς όταν βρεθούν σε κίνδυνο.
Το βιβλίο προλογίζει ένας εξαίρετος άνθρωπος και αστυνομικός, ο πρώην Διευθυντής Αστυνομίας Μαγνησίας, και νυν Αναπλ. Γενικός Περιφερειακός Διευθυντής Θεσσαλίας, Αστυνομικός Διευθυντής κ. Βασίλειος Κων. Καραΐσκος, αρωγός του πολιτισμού στην περιοχή της Μαγνησίας όπου κατάγεσαι και ζεις κι εσύ. Ο Αστυνομικός της ιστορίας λέγεται επίσης Βασίλης. Δεν μπορώ να μην ρωτήσω αν ήταν τυχαία η χρήση ή αν επηρεάστηκε και προσέδωσες σε εκείνο οικεία χαρακτηριστικά της Αστυνομίας που εσύ συναντάς στην προσωπική σου ζωή.
Το να προλογίσει το βιβλίο μου ο Βασίλης Καραΐσκος ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Νιώθω ευγνώμων για τη φιλία μας και πολύ περήφανη που έχουμε έναν τόσο δραστήριο και άξιο Αστυνομικό Διευθυντή στην πόλη μας. Η επιλογή του ονόματος δεν ήταν καθόλου τυχαία όπως και τα χαρακτηριστικά του καλόκαρδου, πράου και ευγενικού ανθρώπου που του απέδωσα, καθώς το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Βασίλη και κατ’ επέκταση σε όλους τους αστυνομικούς που καθημερινά δίνουν την ψυχή τους. Κατά η διάρκεια της θητείας του έγινε σημαντικό έργο και εύχομαι ο θεός να του χαρίζει υγεία και δύναμη να συνεχίσει αυτό το σπουδαίο έργο που επιτελεί.
Από τα μηνύματα και ερεθίσματα που λαμβάνεις, έχουν οι πολίτες ανάγκη την εξωστρέφεια της Αστυνομίας; Θέλουν να βλέπουν το ανθρώπινο πρόσωπο των Αστυνομικών ή προτιμούν το απρόσωπο, μια στολή την οποία μπορούν να κατηγορήσουν για όλα, ακόμη και να τη χρησιμοποιήσουν ως μέσο εκφοβισμού ώστε να φάει ή να κάνει ησυχία ένα παιδί;
Τα μηνύματα είναι όντως πολλά και ευτυχώς ελπιδοφόρα για τον ρόλο της Αστυνομίας. Μικροί και μεγάλοι θέλουν να αποκτήσει η αστυνομία ένα πρόσωπο άμεσο, πιο προσιτό και φιλικό στον απλό πολίτη. Η στολή πρέπει να πάψει να είναι το “κόκκινο πανί” και ο αστυνόμος ο “κακός” που επιβάλλει με τη βία τον νόμο. Ο αστυνόμος είναι αυτός που σε κάθε κίνδυνο είναι δίπλα μας, ρισκάροντας πολλές φορές την ίδια του τη ζωή. Ήδη γίνονται κινήσεις “εξωστρέφειας” και είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο να αποκτήσει η Αστυνομία το πρόσωπο που της αρμόζει.
Το βιβλίο επιχειρεί να σπάσει ένα στερεότυπο χρόνων, ίσως και αιώνων. Είναι οι παιδικές ιστορίες ένα καλό μέσο για να επιτύχεις το στόχο; Πώς αντιδρούν τα παιδιά στα οποία διαβάζεις το βιβλίο;
Οι παιδικές ιστορίες θεωρώ πως είναι το όχημα για να “μεταφέρει” κάποιος ουσιώδη μηνύματα με εύπεπτο τρόπο στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές. Οι λέξεις όταν ντύνονται με όμορφες εικόνες τότε μπορούν να κάνουν θαύματα στο ταξίδι τους. “Ο παρεξηγημένος φίλος” επιχειρεί όντως να σπάσει το στερεότυπο χρόνων που θέλει τον αστυνομικό - “μπαμπούλα”, να συλλαμβάνει τα άτακτα παιδιά που δεν ακούν τους γονείς τους.
Δυστυχώς δεν είναι λίγα τα παιδιά που όντως φοβούνται τον αστυνόμο στις μέρες μας και μέσα από την αφήγηση της ιστορίας μου αλλά και το διαδραστικό εργαστήρι που γίνεται στις παρουσιάσεις τα παιδιά αρχίζουν να αποβάλλουν τον συγκεκριμένο φόβο και να κατανοούν τον αληθινό ρόλο της αστυνομίας που δεν είναι άλλος από αυτόν της προστασίας και της ασφάλειας του πολίτη. Νομίζω πως η παρουσία ενός αστυνομικού σε κάθε παρουσίαση του βιβλίου και η επίλυση των αποριών τους, αλλά και η άμεση επαφή τους μαζί του, απομακρύνουν κάθε είδους αναστολή. Γίνεται πραγματικά ο “φίλος” τους και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Πρέπει, πιστεύεις, να εστιάσουμε περισσότερο στην ανάδειξη ηρώων της καθημερινότητας αντί σούπερ ηρώων ή ηρώων της τηλεόρασης;
Δυστυχώς είναι φαινόμενο της εποχής μας οι σούπερ ήρωες της τηλεόρασης να προβάλλονται έντονα ή να αποτελούν αντικείμενα θαυμασμού άτομα που προβάλλουν λανθασμένα πρότυπα συμπεριφοράς. Οι πραγματικοί ήρωες όμως είναι δίπλα μας και αγωνίζονται καθημερινά.
Είναι ο άνθρωπος που παλεύει για το μεροκάματό του, ο άνθρωπος που προσπαθεί να συντηρήσει την οικογένειά του, ο δάσκαλος που δίνει την ψυχή του σε ένα απομακρυσμένο χωριό σε λίγα παιδάκια, ο γιατρός χωρίς σύνορα, ο στρατιωτικός που φυλάει την πατρίδα μας, ο πυροσβέστης που έσωσε μια γιαγιά από πυρκαγιά, η κοπέλα που κρατάει συντροφιά σε έναν παππού με Αλτσχάιμερ, ο αιμοδότης που δίνει το αίμα του σε αγνώστους που το έχουν ανάγκη και τόσοι άλλοι ήρωες της καθημερινότητας που ζουν δίπλα μας – ευτυχώς – κάνοντας τον κόσμο μας καλύτερο, γεμάτο ελπίδα και αγάπη.
Αυτόν τον κόσμο πιστεύω ότι οφείλουμε στα παιδιά μας. Και σε έναν τέτοιο ήρωα εστιάζω κι εγώ μέσα στο βιβλίο μου, στον αστυνομικό που διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του για να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας σε έναν κόσμο ασφαλή.
Τι συμβουλή θα έδινες στα παιδιά που η καρδιά τους χτυπά δυνατά κάθε φορά που ακούν σειρήνα περιπολικού;
Θα τους συμβούλευα να συνεχίσει να χτυπά δυνατά η καρδιά τους όχι όμως από φόβο, αλλά από ενθουσιασμό και αγάπη, γιατί αυτός ο ήχος σημαίνει πως βρίσκονται κοντά τους οι ήρωες της καθημερινότητας που εκείνη τη στιγμή πολεμούν “το κακό”, προφυλάσσοντας τα ίδια τα παιδιά και όλους τους πολίτες και συμβάλλοντας με την παρουσία τους στην τήρηση της τάξης και της ασφάλειας.
