Μόλις πετάχτηκα από τον ύπνο μου.
Πάλι εσένα είδα.
Κι όχι, δεν ήταν εφιάλτης όπως πολλοί θα νόμιζαν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Μόνο εκεί μπορούμε να συναντηθούμε ήρεμοι, ευτυχισμένοι και αμοιβαία ερωτευμένοι.
Ξύπνησα όμως και τίποτα δεν ήταν ίδιο.
Ούτε καν εγώ.
Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου τα οποία τα κρατάω με δύναμη κλειστά για να μην ξεχάσω αυτό το όνειρο.
Όχι κι αυτό τουλάχιστον.
Σηκώνομαι και θυμάμαι ότι είμαστε ακόμα στα χρόνια της καραντίνας.
Ο έρωτας στα χρόνια της καραντίνας θα το χαρακτήριζε κανείς.
Κι αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω να την περάσω μαζί σου.
Τόσο πολύ που να μην φοβάμαι για τους δικούς μου, να μην νιώθω μόνη μου σε όλο αυτό το τόσο μεγάλο που συμβαίνει.
Σε όλη αυτή την αβεβαιότητα και τον πανικό.
Σε αυτό το χάος και τον πανικό.
Θα ήθελα αυτές τις 14 μέρες να τις περάσω στην τεράστια αγκαλιά που είχες πάντα για μένα και μόνο.
Με τα τόσο στοργικά φιλιά στο μέτωπο που θα ηρεμούσαν και τον πιο αγχωμένο άνθρωπο στον κόσμο.
Να κοιμάμαι δίπλα σου και να είμαι ήρεμη πια.
Χωρίς να στριφογυρνάω και να σκέφτομαι που να είσαι.
Να ξυπνάω και να σε βλέπω επιτέλους δίπλα μου, να μην χρειάζομαι όνειρα.
Να τα κάνω μαζί σου.
Να σε παίρνω αγκαλιά και να μην ξυπνάω με τον φόβο ότι δεν υπάρχεις στην ζωή μου.
Στην ζωή μας.
Να νιώθω την ανάσα σου στον λαιμό μου.
Να ακούω τον ήχο της φωνής σου που τον έχω ξεχάσει.
Να καθόμαστε στον καναπέ μας χωρίς τους εγωισμούς μας.
Άδειοι από όλα όσα μας πλήγωσαν, γεμάτοι από τα συναισθήματα μας.
Μια καραντίνα μαζί.
Μακριά από όλους κι από όλα.
Στο σπίτι μας, σε εκείνο όπου όλα ξεκίνησαν κι όπου όλα τελείωσαν.
Μια καραντίνα μαζί χωρίς να χρειάζεται να ανησυχήσω για το αν είσαι καλά.
Χωρίς να ανησυχώ αν σε φροντίζουν περισσότερο από εμένα.
Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ.
Να κοιμηθώ και να προσποιηθώ πώς ξέχασα ότι είδα, ότι ένιωσα, ότι συνέβη.
Κι όταν πλέον θα έχει ξημερώσει και ο ήλιος θα έχει βγει θα θυμάμαι πώς η αγάπη μένει.
Ακόμα κι αν οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε διαφορετική καραντίνα.
Η αγάπη πάντα μένει.
