Δεν μπορείς να αποφύγεις να γράψεις, τα όσα βιώνουμε όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας σαν μονάδα, ίσως την πιο σκοτεινή περίοδο, της ζωής μας.Θα μείνει στη σκέψη μας χαραγμένη, και θα την έχουμε σαν ορόσημο στο μέλλον.
Η χρονιά του Κορονοϊού, πριν και μετά. Εν μια νυκτί, δυο λέξεις κυριολεκτικά κάρφωσαν, τις πόρτες του σπιτιού μας.Μείνετε σπίτι. Σαστισμένοι, μπερδεμένοι, με έντονη διάθεση ανυπακοής όμως, σπάγαμε κατά το κέφι μας, κάθε απαγόρευση, πιστεύοντας πως δεν είναι δυνατόν να μείνουμε μέσα. Όμως έγινε, εξακολουθούμε και μένουμε μέσα επ αόριστον, με σπαστά διαλείμματα, και αυτό πρέπει να στο επιτρέψουν. Πρωτόγνωρα πράγματα, ταινία φαντασίας.
Βρεθήκαμε σε μια κατάσταση που κανείς μας δεν ήξερε στην αρχή να διαχειριστεί. Με χαμόγελο, με καρτερικότητα, με τσαμπουκά, με θυμό.Όλα τα βγάλαμε, μα τίποτα δεν απέδωσε. Μείνετε μέσα, έλεγαν. Για να σωθείτε και να σώσετε.
Μέρα με τη μέρα, μαθαίναμε πάνω απ' όλα την συγκατοίκηση με τον εαυτό μας και μετά με όλους τους άλλους.
Τα παιδιά μας σκέφτηκαν πως είναι διακοπές, αλλά πως να τους εξηγήσεις πως τα πάρκα έχουν αλυσίδες,τα μαγαζιά με τα παιχνίδια λουκέτο, και τα σχολεία θα μείνουν ορφανά απ τις φωνές τους. Η πόρτα δεν ανοίγει για κανέναν, η γιαγιά έμεινε απ' έξω.
Τουλάχιστον θα έλυνε ένα μεγάλο μέρος προβλημάτων, μα οι εντολές ήταν κάθετες.
Όχι ηλικιωμένοι μαζί με παιδιά. Κανένα παραμύθι, κανένα παιχνίδι.
Δεν θα ξεγελάσουμε τη μαμά, και θα φάμε ένα κομμάτι γλυκό παραπάνω, ούτε θα μείνουν στους παππούδες.
Σταμάτησε να γυρνά ο τροχός της καθημερινότητας.
Ότι ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει, ότι ακούμε είναι για πρώτη φορά. Η αλήθεια είναι, πως όσο περνούν οι μέρες, ο φόβος πάει να κυριαρχήσει. Φόβος για το τι θα δούμε, όταν όλα τελειώσουν, γιατί θα τελειώσει όλο αυτό είναι σίγουρο.
Το θέμα μας πια δεν είναι πότε, αλλά πως θα διαχειριστούμε όλο αυτό που άφησε πίσω του. Γιατί η πραγματική δύναμη, θα χρειαστεί όταν ανοίξουμε τις πόρτες. Να δούμε κατάματα τους ανθρώπους, και το κακό που έκανε η απομόνωση. Από κάθε πλευρά, οικονομική, αλλά και ψυχική.
Εμείς οι άνθρωποι αγκαλιάζουμε, φιλάμε, συνηθίζουμε και κοιτάζουμε κατάματα ο ένας τον άλλον, ακούμε. Αυτό είναι το μυστικό της αγέλης, έτσι συμπεριφερόμαστε. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε, δουλειά λεφτά, θα έρθουν. Πάντα ερχόταν η λύση. Αλλά εδώ μιλάμε για τη ψυχή μας. Που έχουμε μάθει να τη δίνουμε, και να την σκορπάμε για την αγάπη. Μας πονάει η στέρηση, μας ενοχλεί αφάνταστα, που ο ήλιος της Άνοιξης θα μας βρει πίσω απ' τις τζαμαρίες. Αλλά οι εντολές είναι σαφείς, και εμείς για να καταφέρουμε να μοιράσουμε ξανά την αγάπη, μένουμε μέσα. Όχι μόνο γιατί το λένε. Αλλά γιατί αγαπάμε, γιατί θέλουμε να τους δούμε όλους, όταν τελειώσει όλο αυτό.
