Μικρά σπίτια. Μεγάλα σπίτια. Τα σπίτια μας. Η απομόνωσή μας από τον έξω κόσμο. Η ασφάλεια μας. Η αντανάκλαση των αναπνοών μας. Λίγα άτομα, περισσότερα άτομα. Μία οικογένεια. Ολιγομελής. Πολυμελής. Διαφόρων μορφών.
Συχνοί διάλογοι. Περισσότερες ομιλίες. Ακόμη και αντιπαραθέσεις. Εικόνες ζωντανές. Ανθρώπινα σημάδια στο κενό των εσωτερικών χώρων. Μια αγκαλιά. Και άλλες αγκαλιές. Παρηγοριάς, κατανόησης, αληθινές, ψεύτικες. Επαφές λύτρωσης ή εξαναγκασμένες. Σωματικές, λεκτικές, πνευματικές. Αντίδοτο στη μοναξιά.
Μα σε κάποια σπίτια, οι τοίχοι στέκουν μετέωροι. Οι αναπνοές είναι μονοδιάστατες. Οι ήχοι κενοί. Οι αγκαλιές αδειανές. Οι επαφές απομένουν χωρίς ανταπόκριση. Τα βήματα αντηχούν τρομακτικά, οι στεναγμοί φαντάζουν αδίστακτοι.
Σε αυτήν την περίοδο της καταναγκαστικής μοναξιάς, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία να θυμόμαστε όσους είναι μόνοι. Οι συνθήκες μας αποξένωσαν, μα ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο ον. Αρκεί να μπορεί να στηρίξει κάπου το μεγαλείο του.
Σαν μαργαριτάρια, οι κατάλληλες λέξεις στη σειρά, μπορούν να δημιουργήσουν το πιο όμορφο ανθρώπινο περιδέραιο. Μπορούν να γκρεμίσουν κάθε βασανιστική αμφιβολία. Μπορούν να υπερυψώσουν τη στωική καρτερικότητα. Μπορούν να μετατρέψουν τη μελαγχολία της μοναξιάς, σε γλυκό άρωμα συντροφικότητας.
Έτσι ώστε να μπορεί να επιτευχθεί το αδύνατο. Να είμαστε ταυτόχρονα χώρια και μαζί.
