Η έννοια της προσωπικής ανάστασης ταυτίζεται με ένα υπέροχο αίσθημα πληρότητας και εσωτερικής γαλήνης.
Αποτελεί μια απαιτητική ψυχική διεργασία, κατά την οποία υψώνεις το ανάστημά σου απέναντι στις πράξεις σου, έτοιμος να λογοδοτήσεις μαζί τους.
Δυστυχώς, δεν είναι προνόμιο των περισσότερων ανάμεσά μας. Βλέπεις, είναι δύσκολοι οι καιροί για υπερβάσεις αυτογνωσίας και για αποκαθηλώσεις εγωισμών.
Στην εποχή του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», οι αφορμές γεννάνε άλλοθι, οι σιωπές δίνουν τις δικές τους απαντήσεις, τα ανταποδοτικά χτυπήματα ερμηνεύονται ως δικαίωση.
Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά, διαπραγματεύονται με τη συνείδησή μας το δικό της συγχωροχάρτι.
Ποιο είναι, όμως, τελικά το πραγματικό μήνυμα της Ανάστασης όταν άνθρωποι γεμάτοι θυμό, κακεντρέχεια κι απωθημένα την κάνουν λάβαρο στο όνομα μιας τυπολατρικής ανάγκης;
Ποιο είναι το πραγματικό της μήνυμα όταν άνθρωποι που αδίκησαν, άνθρωποι που παρασύρθηκαν από το σκοτάδι τους, άνθρωποι που έβαλαν σκοπό να ξεριζώσουν του αλλουνού το φως, πορεύονται με την ψευδαίσθηση μιας δήθεν εντιμότητας;
Ναι, είμαστε άνθρωποι με ατέλειες, με αδυναμίες και με πάθη. Είμαστε άνθρωποι που έχουμε το δικαίωμα του λάθους. Έχουμε, όμως, και την υποχρέωση της παραδοχής του, κυρίως όταν αυτό το λάθος έχει γίνει αγκάθι που ματώνει μια ξένη ζωή.
Αν θέλουμε, επομένως, να έχει νόημα κι ετούτη εδώ η Ανάσταση, ας αποκαθηλώσουμε τον εγωισμό μας, με ταπεινότητα και με αίσθημα δικαιοσύνης. Μια συγγνώμη μπορεί να μη βρει ποτέ τη θέση της στην καρδιά του άλλου, να έχει έρθει αργά το βάλσαμό της. Εμείς οι ίδιοι μέσα μας, όμως, θα έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντι στη δική του και στη δική μας την ψυχή.
Τι όμορφη αυτή η λέξη! Χρέος… Πόσο υποτιμημένη…
Κι όμως… είναι από εκείνες τις βαρυσήμαντες λέξεις που ταυτίζονται με την έννοια του ανθρώπου, γιατί εμπεριέχουν μέσα σους τον σεβασμό προς το πρόσωπό του. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο, είναι συναίσθημα, έχει υπόσταση και αξία.
Είναι το χρέος προς το πρόσωπο ενός ανθρώπου, λοιπόν, αυτό που μας οδηγεί από την αποκαθήλωση του Εγωισμού μας στην προσωπική μας Ανάσταση …
Ένας δρόμος δύσβατος ίσως, αλλά ποτέ μονόδρομος ! Σε ανταμείβει με γαλήνη !
