Τελευταία ημέρα εγκλεισμού, λένε. Μια μερική επιστροφή στην καθημερινότητα από αύριο. Μα, αν δε γίνουν όλα "κανονικά", πως μπορούν να λένε πως επιστρέφει η καθημερινότητά μας;
Αποχαιρετούμε το 13033. Αποχαιρετούμε μια συνήθεια που αποκτήσαμε στα καλά καθούμενα. 2 για είδη πρώτης ανάγκης, 1 για γιατρό και φαρμακείο, 6 για περπάτημα ή για τη βόλτα του κατοικίδιου μας. Πήγε το 6 σύννεφο για κάποιους και πραγματικά απόρησα με το ποσό αθλητικοί τύποι είναι οι Έλληνες. Μωρέ και δε μας το είχα.
Κάποιοι αύριο γυρνούν στη δουλειά αλλά οι περισσότεροι από εμάς παραμένουμε έγκλειστοι. Από αύριο είμαστε "ελεύθεροι", όμως, αλλά ποια είναι η ελευθερία που κερδίσαμε, τελικά; Τι αλλάζει, στην ουσία, από αύριο; Σταματήσαμε να φοβόμαστε τον ιό; Σταματήσαμε την απολύμανση και το "ξεπέτσιασμα" με τα Ντετόλ και το οινόπνευμα; Πετάξαμε τις μάσκες και τα γάντια, μήπως;
Όχι, όχι, όχι!
Τι αλλάζει από αύριο; Η ατομική ευθύνη και η κοινωνική συνείδηση, σου λένε! Μα, αυτή δεν τους δείχνανε με την 50 ημερών καραντίνα μας. Από αύριο πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου λίγο παραπάνω ώστε να τον προστατεύσεις από τον ιό. Δηλαδή, όσο πρόσεχες τόσο καιρό δεν ήταν αρκετό;
Από αύριο τελειώνει ο εγκλεισμός σου και είσαι "ελεύθερος" να αποφασίσεις μόνος σου αν θα βγεις ή όχι. Κατάλαβες;
Αλλά η ζωή σου είναι ίδια. Με μια μικρή διαφορά. Μπορείς να πας όπου θέλεις (εντός νόμου, μην ξεχνιέσαι), χωρίς να ενημερώσεις την κυβέρνηση αλλά πάντα έχοντας τον φόβο του ιού. Δεν μπορείς να βρεις όλους τους φίλους σου, όμως, γιατί ακόμη η συνάθροιση άνω των 10 ατόμων απαγορεύεται. Τα πάρκα είναι ακόμη κλειστά όπως και τα καφέ. Είσαι "ελεύθερος" αλλά θα πρέπει να φοβάσαι. Και να σας πω ποιος είναι ο δικός μου φόβος;
Μήπως δε σταματήσουμε ποτέ οι άνθρωποι να φοβόμαστε...
Από αύριο, φτου και βγαίνω...;
