Θα σας πω τι παθαίνω!
Θα σας πω τι παθαίνω, κάθε φορά που περνώ μπροστά απ' αυτό το σπίτι, μ' αυτόν τον τοίχο!
Νιώθω, το λοιπόν μια περίεργη αισιοδοξία...
Κάθε φορά!
Το σπίτι, έχει εγκαταλειφτεί, όπως και τόσα άλλα παλιά σπίτια...
Μνήμες φορτωμένο...Μισογκρεμισμένο "βαστάει" ακόμη... !
Όμως το "Σ' ΑΓΑΠΑΩ" του Σπύρου, (κάποιου Σπύρου!) που δήλωσε την Αγάπη του για το κουκλί του (!) στον ασβεστωμένο τοίχο, είναι ακόμη εκεί και δίπλα του μια ανθισμένη Πασχαλιά, κάλυψε το “ΜΟΥ”...
Δε ξέρω ποιος ήταν ήταν ο "Σπύρος"...
Και δεν έχει σημασία ποιος ήταν...
Δεν έχει σημασία κι αν η Αγάπη του για το κουκλί του εκπληρώθηκε, αν έσβησε ή αναπτύχθηκε... αν εξελίχθηκε σε κάτι όμορφο ή όχι...αν ζει ακόμη...
Σημασία έχει ότι δηλώθηκε! κι η δήλωσή της υπάρχει ακόμη εκεί στο ερημωμένο σπίτι...
εκεί στον τοίχο που δεν ξανα-ασπρίστηκε ποτέ...
Σ΄αυτόν τον τοίχο των αναμνήσεων και των ονείρων...που στέκει εκεί για να θυμίζει στο Σπύρο, στο κουκλί του και σε όσους περνούν από κει, ότι κάποτε ο Σπύρος και το κουκλί του, Αγαπήθηκαν!
