Υπήρχαν στιγμές που παραιτούνταν.
Έχανε την πίστη της και κλεινόταν πάλι στον εαυτό της. Διαφορετικές από εκείνες τις στιγμές διαύγειας…πιο σκούρες και από το σκούρο.
Κι άλλες στιγμές που έπαυε να πιστεύει στις δυνάμεις της. Και έπαυε να πιστεύει στον αγώνα που έτρεχε, για να γίνει ο άνθρωπος που είναι τώρα, με τα όλα του. Εκείνες τις στιγμές, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε το μαύρο από το άσπρο…Κι όλα αυτά, γιατί ο κόσμος της θύμιζε καθημερινά πως δεν ήταν τέλεια.
Μα πόσο λάθος και πόσο σωστός ταυτόχρονα ήταν ο κόσμος. Ήταν τέλεια, μέσα στις ατέλειες της! Ήταν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, και όταν δεν συμπεριφερόταν σαν να είναι, πάλευε μέσα της.
Δούλευε σκληρά, κάθε μέρα και με την ψυχή της άφηνε καλό σε οτιδήποτε ακουμπούσε.
Και τελικά όταν τα ξεχνούσε όλα αυτά, της θύμιζα, πως τα πάντα γίνονται πιο όμορφα με το χρώμα του ηλιοβασιλέματος…για να μην ξεχνάει να χαμογελάει.
Να μην ξεχνάει να βλέπει την ομορφιά στο κάθε τι.
Να μην ξεχνάει να παίρνει δύναμη για να συνεχίσει να κοιτάει τον κόσμο με τα δικά της, λαμπερά μάτια.
Γιατί σε αυτήν κρυβόταν η ελπίδα.
