Η σχολική κοινότητα, οι μαθητές, οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί ήταν οι πρώτοι που ήρθαν αντιμέτωποι με το απειλητικό «φαινόμενο» του κορωνοϊού.
Τέλη Φλεβάρη με αρχές Μάρτη ήταν, όταν ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα και κάποια δημόσια στη Θεσσαλονίκη σταμάτησαν να λειτουργούν, προληπτικά, για να προστατεύσουν μαθητές και εκπαιδευτικούς από τα πρώτα κρούσματα της λοίμωξης που, μετά την Ιταλία, έκανε την εμφάνισή της και στην Ελλάδα.
Στην αρχή οι μαθητές νόμιζαν πως μιλάμε για κάτι παροδικό, πως θα τους αφήσει ανεπηρέαστους έως και αδιάφορους και απλά έβλεπαν αυτό το δεκατετραήμερο κλείσιμο των σχολείων ως μια ανάπαυλα από το διάβασμα, τις σχολικές υποχρεώσεις, το πρωινό ξύπνημα και το πήγαινε-έλα στο σχολείο. Και χαιρόντουσαν. Γιατί κακά τα ψέματα ποιο παιδί δεν χαίρεται όταν είναι Χριστούγεννα ή Πάσχα και έχει «σχολικές διακοπές»;
Γρήγορα τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς, τα κρούσματα πολλαπλασιάζονταν, ακούγαμε για παραμονή στο νοσοκομείο, για νοσηλεία σε θάλαμο αρνητικής πίεσης, για το ότι αυτή η λοίμωξη όχι μόνο είναι μεταδοτική, αλλά και θανατηφόρα.
Έβλεπες τους μαθητές όλων των ηλικιών να προβληματίζονται, να αρχίζουν να χρησιμοποιούν αντισηπτικά, να φτερνίζονται στο εσωτερικό μέρος του αγκώνα, να μην ανταλλάσσουν στιλό, να καθαρίζουν το θρανίο τους με απολυμαντικά μαντιλάκια. Κάποια, μεγαλύτερης ηλικίας, σκέφτονταν την πιθανότητα να παραταθεί η σχολική χρονιά και να τους κόψει μέρες από το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, όσοι δίνουν πανελλήνιες προστέθηκε στη ζωή τους ένα ακόμα μεγάλο άγχος.
Και μέσα Μαρτίου σχολεία φροντιστήρια και κέντρα ξένων γλωσσών έκλεισαν μέχρι νεωτέρας. Και ξαφνικά μπήκε στη ζωή όλων μας η διαδικτυακή εκπαίδευση σταδιακά σε όλο και περισσότερα σχολεία και φροντιστήρια. Τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με τις νέες τεχνολογίες και προσαρμόστηκαν γρήγορα στη νέα πραγματικότητα. Μάθαμε πολλά από τους μαθητές μας για τις νέες τεχνολογίες, για το σκάιπ και τις πολλαπλές χρήσεις του, να ρυθμίζουμε κάμερα, ήχο και μικρόφωνα και συνηθίσαμε να βλεπόμαστε μέσω μιας ψυχρής οθόνης.
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει και να υποκαταστήσει την άμεση επαφή δασκάλου και μαθητή αλλά το συνηθίσαμε. Προσαρμοστήκαμε. Μάθαμε και τη χρήση της διαδικτυακής πλατφόρμας, συνδεόμασταν και βλεπόμασταν όλοι μαζί. Το μάθημα γινόταν ευχάριστα. Αφού μαθαίναμε ότι όλοι ήμασταν καλά και μοιραζόμασταν τις αγωνίες μας για όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώναμε κάναμε το μάθημα, σκανάραμε το υλικό και το στέλναμε στο email. Πολλές φορές έπεφτε το ίντερνετ λόγω υπερφόρτωσης δικτύου, χαλούσε η ποιότητα του ήχου, δεν τους άκουγα δεν με άκουγαν μέχρι και να διαβάζουμε τα χείλη ο ένας του άλλου μάθαμε.
«Κυρία θα μας αφήσετε κάνα πεντάλεπτο νωρίτερα; Έχουμε κι άλλο μάθημα μετά», ή θέλουμε να πάμε βόλτα για περπάτημα ή ποδηλατάδα», ή «Ξέρετε τι θα γίνει τελικά με τις πανελλήνιες; Δίνει ο αδερφός μου και όλο αυτό του δημιουργεί πολύ άγχος, δεν ξέρει πότε και αν θα δώσει». «Και εμάς πότε επιτέλους θα βγουν οι ημερομηνίες για τα delf; Θα δώσουμε μέσα στον Ιούλιο; Για ποιο λόγο να διαβάζουμε αφού δεν ξέρουμε αν θα δώσουμε; Ήταν μερικοί από τους προβληματισμούς τους. Μια χαλάρωση στο διάβασμα όντως ήταν υπαρκτή και κατανοητή καθώς δεν ξέρεις πραγματικά πώς βιώνει κάθε παιδί και η οικογένεια του τον εγκλεισμό και την πανδημία. Θέλει πολύ λεπτό χειρισμό το πώς θα προσεγγίσεις το κάθε παιδί. Ωστόσο τα καταφέρνουμε.
Και επιτέλους τα σχολεία ανοίγουν. Με πολλούς κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε ευλαβικά όλοι, ατομικής υγιεινής κυρίως, αποστάσεις ανάμεσα στα θρανία, σημάνσεις στο δάπεδο για το πού πρέπει να στεκόμαστε. Τώρα τελευταία μας προέκυψε και μία κάμερα η οποία, λέει, θα καταγράφει σε «ζωντανό» χρόνο το μάθημα ώστε να το παρακολουθούν όσοι επέλεξαν να μην πάνε σχολείο. Η χρήση κάμερας με βρίσκει παντελώς αντίθετη αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο θα μιλήσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο.
Τα περισσότερα «δικά μου» παιδιά θέλουν πάρα πολύ να επιστρέψουν σχολείο. Ανυπομονούν. Το λαχταρούν. Να δούνε τους συμμαθητές τους, τους καθηγητές τους. «Βαρεθήκαμε την πλατφόρμα, το Μένουμε σπίτι, μου λένε και δεν τα αδικώ. Είναι κλεισμένα μέσα τόσον καιρό. Θα προσέχουμε, θα τηρούμε αποστάσεις, θα πλένουμε τα χέρια μας αλλά θα επικοινωνούμε.
Και ναι! Αυτή η δια ζώσης επικοινωνία είναι το πιο σημαντικό ακόμα και με λίγα παραπάνω μέτρα απόσταση!
