Πώς να αισθάνονται άραγε οι γονείς μιας κοπέλας όταν ακούν πως το παιδί τους το βίασαν; Και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι οι βιαστές για να καλύψουν τα ίχνη τους την ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου και την πέταξαν στη θάλασσα;
Oδύνη για το παιδί που έχασαν τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα;
Άγριο θυμό και μίσος για αυτούς που την έστειλαν στο θάνατο;
Aποτροπιασμό για το ειδεχθές έγκλημα;
Αναζητούν ίσως τη λύτρωση και τη δικαίωση της ψυχής της κόρης τους μέσω της παραδειγματικής τιμωρία των δραστών;
Απαιτούν την καταδίκη τους ισόβια ή ακόμα και τη θανατική ποινή, που στη χώρα μας δεν υπάρχει;
Θέλουν Δικαιοσύνη;
Ίσως όλα αυτά και άλλα τόσα, όμως, δεν είναι αρκετά καθώς . Το κορίτσι τους δεν γυρίζει πίσω.
Είναι σκληρό και άδικο να «φεύγουν» τα παιδιά πριν τους γονείς. Είναι απάνθρωπο και αδιανόητο να πεθαίνουν με αυτό τον τρόπο. Δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους!
Οι άντρες πρέπει να μάθουν να χαλιναγωγούν τη φύση τους, πρέπει να καταλάβουν ή μάλλον να βάλουν καλά στο μυαλό τους πως η γυναίκα δεν είναι υποχείριό τους. Δεν ισχύει εδώ το «Αποφασίζομεν και διατάζομεν» ή η άσκηση οποιασδήποτε μορφής βίας: λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής. Όταν η γυναίκα λέει όχι, επιβάλλεται να σταματούν.
Ο άντρας αν θέλει να λέγεται έτσι και να τιμά τα παντελόνια που φοράει οφείλει να τη σέβεται τη γυναίκα. Να την προστατεύει. Πρέπει να μάθει να ακούει και να σέβεται τις επιθυμίες της, να τις κατανοεί και να τις κάνει πράξη. Να λέει «Σε θέλω» και να το εννοεί.
Αν μια γυναίκα πει «όχι», «δεν θέλω», «φοβάμαι», «δεν νιώθω έτοιμη», πρέπει να το σεβαστεί. Να το αποδεχτεί.
Ο έρωτας θέλει δύο για να γίνει πράξη. Ποτέ μόνο έναν.
Κι όποιος δεν το σεβαστεί αυτό και θελήσει να βιάσει τα πράγματα, να βιάσει καταστάσεις, να βιάσει κορμιά και ψυχές που αντιστέκονται, απλά και με συνοπτικές διαδικασίες θέλει κρέμασμα και καταδίκη.
