Δεν χρειάζεται να φτάσει στο απροχώρητο η ιστορία για να την πάρουμε στα σοβαρά.
Ας αρχίσουμε από τον πενηντάρη στην σχολή μου που πιστεύει ότι δεν είμαι καλή στην δουλειά μου γιατί είμαι γυναίκα.
Από τον τρελό στο σύνταγμα που μου ζήταγε να του δώσω ένα «φιλάκι».
Από αυτόν που με στόλισε με τα πιο ευφάνταστα και χυδαία επίθετα όταν αρνήθηκα να κοιμηθώ μαζί του.
Ακόμα και από τον τύπο που με κοίταξε σαν να είμαι τρελή όταν είδε τον φόβο και τον θυμό στα μάτια μου, γιατί νόμιζα ότι με ακολουθεί (φίλε μου συγνώμη αλλά δεν ξέρεις τι έχω περάσει).
Γιατί κουράστηκα να γυρνάω σπίτι μου τα βράδια με αυτόν το φόβο.
Κουράστηκα να σφίγγω τα κλειδιά στο χέρι μου και με βιαστικό βήμα να ονειρεύομαι την στιγμή που θα κλείσω την πόρτα του σπιτιού πίσω μου και θα νιώσω «ασφαλής». Αλλά το έχω συνηθίσει, όπως όλες μας .
Αυτό είναι το χειρότερο. Ο σεξισμός είναι τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας και τις κοινωνίας που πια τον έχουμε πάρει σαν δεδομένο και δεν προσπαθούμε καν να τον διορθώσουμε. Αντί να πολεμήσουμε ανεχόμαστε μια ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και ακόμα χειρότερα την ενισχύουμε κιόλας. Αντί να μάθουμε τρόπους στα αγόρια, μαθαίνουμε στα κορίτσια να μην ντύνονται «προκλητικά» και να φοβούνται. Φοβάμαι λοιπόν.
Εδώ και 10 χρόνια φοβάμαι. Πλέον ο φόβος είναι ρουτίνα και δεν αφήνομαι. Δεν βγαίνω χωρίς πλήρως φορτισμένο κινητό, προσπαθώ να μην κυκλοφορώ μόνη μου, πίνω μόνο σε σπίτια φίλων και ξοδεύω λεφτά σε ταξί ακόμα και όταν δεν τα έχω!
Άραγε γιατί δεν ζω στην στιγμή; Έτσι με ανάγκασαν…
Τουλάχιστον εγώ είμαι ακόμα ζωντανή...
