Έφτασε η στιγμή που το ψιθύρισμα του ουρανού θα σωπάσει.
Ανέφελος, απέραντος, ανέγγιχτος.
Ορθάνοιχτη η σκέπη του, στολισμένος να αγκαλιάσει την ανάσα της δικαιοσύνης.
Έφτασε η στιγμή που τα πουλιά θα πετάξουν ακόμη ψηλότερα.
Εκεί που ποτέ δεν ακούστηκε φτερούγισμα,
μήτε φτιάχτηκαν φωλιές στις αγκαλιές των δέντρων.
Έφτασε η στιγμή που τα αστέρια θα γίνουν αυτόφωτα
και η δροσιά της λάμψης τους αξόδευτη μέσα στο σκοτάδι.
Έφτασε η στιγμή που ο ήλιος θα δακρύσει ανεμπόδιστος,
σβήνοντας με τα δάκρυα την πυρωμένη γη του.
Μάρτυρας. Ζωογόνος. Ανεξάντλητος.
Έφτασε η στιγμή που η γη θα σε κοιτάξει κατάματα,
με ένα στροβίλισμα γρηγορότερο από της στιγμής.
Μετανιωμένη. Ειλικρινής. Μητρική.
Έφτασε η στιγμή που το πρόσωπο σου θα ανακουφιστεί,
και το σώμα σου θα ξεπλυθεί στον ποταμό της δικαίωσης.
Και εσύ νικήτρια. Αείμνηστη. Παντοτινή.
Για την Ελένη...
