Εμάς θα μας δένει πάντα μια παρ’ ολίγον ευτυχία

Εμάς θα μας δένει πάντα μια παρ’ ολίγον ευτυχία

Eμάς τους δύο θα μας δένει πάντα μία παρ’ ολίγον ευτυχία. Μία μικρή στιγμή στον χρόνο που δέσαμε τις καρδιές μας στον κάβο του έρωτα.

Μία μεγάλη σχισμή στην ψυχή μας, χαραμάδα αγάπης σε ένα σκοτεινό κόσμο. Και ένα εκτυφλωτικό φως από μια ανάμνηση, χαραγμένη με χρυσά γράμματα στην καρδιά μας.

Εμάς του δύο θα μας ενώνει πάντα ένα όνειρο που έμεινε μισό. Μία διαδρομή που αφήσαμε στη μέση από άγνοια ή εγωισμό. Μία βόλτα στη γειτονιά της αγάπης που δεν ολοκληρώσαμε. Ένα μεγάλο και όμορφο ταξίδι, που από δειλία δεν έφτασε σε κανένα προορισμό. Δύο σπασμένα φτερά που καθηλώθηκαν σε ένα άδειο κόσμο και ρηχό. Δύο καρδιές που θα αναζητούν που θα αναζητούν πάντοτε το άλλο τους μισό. Και δύο αστέρια που ψάχνουν να φωτίσουν τα βράδια τους με ένα όμοιο ή παρόμοιο ουρανό.

Και θα μοιραζόμαστε πάντα ένα ρούχο δανεικό που έντυσε τις ψυχές μας. Ένα ένδυμα φορεμένο από τις όμορφες στιγμές μας. Αυτό που σκέπασε τις εκφράσεις αγάπης και τις εκκωφαντικές σιωπές μας. Ένα βαθύ αποτύπωμα στο “είναι” μας που ξεθώριασε. Μία φευγαλέα ευτυχία που κρατήσαμε για λίγο στις παλάμες μας, πριν μας την κλέψει ο χρόνος. Ένα κομμάτι από τις καρδιές μας που ανταλλάξαμε και στην πορεία αυτού του κόσμου το χάσαμε. Ένα “σ’ αγαπώ” που σκόρπισε στον θόρυβο του. Ένα ανείπωτο “μου λείπεις” κρυμμένο πίσω από τους μεγαλύτερους μας φόβους. Και μια δυσαναπλήρωτη απουσία που καλύψαμε κάτω από τον πιο αβάσταχτούς μας πόνους.

Θα μας κρατάει πάντα δεμένους μία φλόγα του πάθους που μας έκανε στάχτη στην ίδια φωτιά. Μια μικρή σπίθα θα ανάβει πάντα στο βωμό του δικού μας έρωτα. Θα μας φέρνει πάντα κοντά,  μία λάμψη που έσβησε σαν πυροτέχνημα σε ένα απέραντο σκοτάδι. Και το μυαλό μας θα σαλπάρει πάντα στις θάλασσες που έπνιξαν τα λάθη και τα πάθη μας. Θα σηκώνει πάντοτε άγκυρες για τους ωκεανούς που βυθίσαμε τα πιο έντονα συναισθήματα μας. Και θα ψάχνει πάντα το ναυάγιο μιας αγάπης, με βάρκα τη νοσταλγία και τα χαμένα ιδανικά μας. Θα κρύβουμε πάντα στα εδνόμυχα μας, την λαίλαπα της πυρκαγιάς μας.

Εμάς τους δύο θα μας δένει πάντα μια παρ’ ολίγον ευτυχία. Μία πανσέληνος με μισό φεγγάρι στον ουρανό της ύπαρξής μας. Και μία σχεδόν ολοκληρωμένη ζωή…

Λίτσα Φιλίππου