Τόσο καιρό μετά, χρόνια, ατελείωτα λεπτά και αφόρητες στιγμές που μου έλειπες, εύχομαι να μη σε γνώριζα ποτέ.
Να μην είχε τύχει εκείνη η πανέμορφη βόλτα με το λεωφορείο, να μην είχε τύχει εκείνη η αίτηση. Κοιτάω πίσω το χρόνο, να βρω ακριβώς τη στιγμή που θα τα άλλαζα όλα, για να μην σε είχα γνωρίσει.
Λυπηρό, θα το βλέπετε. Και ίσως είναι… Μα θα το ήθελα, έστω και για λίγο, να έβλεπα τι θα άλλαζε. Πόσες λιγότερες φορές θα έκλαιγα, πόσο λιγότερο θα πληγωνόμουν, πόση περισσότερη πίστη θα είχα ακόμη στους ανθρώπους και τις σχέσεις.
Πόσα πολλά μπορεί να νιώθω ότι έχασα; Θα μου πείτε “μα κέρδισες κιόλας”…και ναι, κέρδισα κιόλας, αλλά τις περισσότερες μέρες αυτό μου περισσεύει, δεν το χρειάζομαι αυτό που κέρδισα. Χρειάζομαι πίσω εμένα και τις ήρεμες νύχτες μου.
Πόσο εύχομαι να μπορούσα να τα πάρω πίσω όλα αυτά. Η μόνη μου επιθυμία αυτό το βράδυ, να μη σε γνώριζα ποτέ. Και έτσι λέω να κοιμηθώ, μετανιώνοντας τις στιγμές που μόνη μου χάρισα, σε ένα πρόσωπο που πλέον με το ζόρι αναγνωρίζω μέσα από φωτογραφίες. Φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο, φωτογραφίες και βίντεο στον υπολογιστή και το κινητό μου -που μου έχω απαγορεύσει να ανοίγω- να μου θυμίζουν μια γνώριμη φωνή και κάποιες στιγμές πεταμένης ευτυχίας. Τι να την κάνω έτσι που την τσαλάκωσες; Τι να την κάνω τώρα πια, εδώ μόνη μου;
Δεν τη χρειάζομαι. Γιατί θυμάμαι και πράγματα που δεν πρέπει. Τις τελευταίες μέρες αντιλήφθηκα πόσο πόνεσα.
Τα αγαπημένα μου κοκτέιλ, τα απεχθανόμουν τον τελευταίο χρόνο. Ξέρεις γιατί; Γιατί το τελευταίο μου κοκτέιλ το ήπια μαζί σου.
Δεν περνούσα καλά στα ταξίδια μου. Ξέρεις γιατί; Γιατί τα ταξίδια μου σταμάτησαν στο τελευταίο μου, μαζί σου.
Έπιασα τον εαυτό μου να αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να μου θυμίσει εμένα ή εσένα ή εμάς, στο τότε. Και σε έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κάνοντας ότι σε ξέχασα.
Αλλά φτάνει.
Για σήμερα όμως, θα ευχηθώ για ακόμα μια φορά, να μη σε γνώριζα ποτέ.
