Παιδί ήταν ζουμερό, της τσιμπούσαν τα μαγουλάκια οι θείες κι οι γιαγιάδες.
Κι εκείνη συνήθιζε να τρέχει στο δωμάτιο και να καμώνεται πως τα εξαφανίζει, ρουφώντας τα προς τα μέσα και ζουλώντας τα με όση δύναμη είχαν τα μικρά της χέρια.
Κανείς δεν έδινε σημασία, όταν λίγα χρόνια αργότερα, στα διαλείμματα τάιζε τα πουλιά με το κολατσιό της κι όταν πια έφτασε στην εφηβεία, τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα.
Λίγη σαλάτα τσιμπούσε στο τραπέζι και σύντομα κατέφευγε να την καταθέσει στη λεκάνη. «Λιγόφαγο από μικρό αυτό το παιδί, δύσκολο με το φαγητό». Και δώσ' του τα μάγουλα να χλομιάζουν, το εφηβικό στέρνο στεγνό και τα άκρα όμοια με λεπτά κλαδάκια. Κι όταν πια τα μάγουλα έγιναν ανύπαρκτα χωρίς ρουφήγματα και ζουλήγματα, το είδωλό της τη κορόιδευε στον καθρέφτη, φουσκώνοντας τα δικά του και τα μπράτσα της παραμορφώνονταν κι έμοιαζαν με φουσκωμένα καρβελάκια.
Συνέχιζε εκείνη τις καταθέσεις κι ας μην είχε μείνει ούτε ρίνισμα να δώσει πια… Μα το είδωλο κάθε φορά τη κορόιδευε κι εκείνη δεν έβρισκε τη δύναμη με τα αδύναμα, αποστεωμένα χέρια της να το κάνει θρύψαλα. Φίλοι γονείς και συγγενείς τη συμβούλευαν, της έδιναν το χέρι τους να πιαστεί, όταν τα πόδια της δεν τη μετέφεραν πια..
Και η εικόνα στον καθρέφτη να γελά με την αδυναμία της, να την ωθεί να συνεχίσει..
Αλλά δεν είχε το κουράγιο πια να προσπαθεί να τον κερδίσει. Παραδόθηκε στην ήττα και του επέτρεψε να της κλέψει την τελευταία παρτίδα, την παρτίδα της ζωής.
Μην εθελοτυφλούμε όταν μπορούμε να βοηθήσουμε. Η νευρική ανορεξία, η βουλιμία κι ο συνδυασμός τους αρκετές φορές , είναι επικίνδυνες ασθένειες. Όχι μόδα ούτε φιλαρέσκεια. Και χρειάζεται ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη γιατί σε αντίθετη περίπτωση οδηγούν ακόμα και στον θάνατο.
Δεν εθελοτυφλούμε, επιλέγουμε να ενδιαφερόμαστε και να βοηθούμε.
