Είχε λιώσει πέντε ζευγάρια αναζητώντας εκείνο το Ένα.
Χάζευε τις γωνίες κάθε βιτρίνας, εκεί που φιγουράριζαν τα νυφιάτικα παπούτσια κι έφριττε. Αυτό που έβλεπε δεν ήταν αυτή. Μέσα στα στρας και στα δεκαόροφα τακούνια, δεν έβλεπε τίποτα από εκείνη. Και είχε ορκιστεί πως στη στιγμή της δε θα ήταν ό,τι ήθελε η μόδα. Θα ήταν αυτή που εκείνος είχε αγαπήσει.
Θα ήταν απλά ο εαυτός της.
Ένα ζευγάρι παπούτσια δετά ήθελε. Με τακούνι χαμηλό, σταθερά. Για να χορεύει. Να χορεύει όπως χόρευε όταν τον πρωτογνώρισε. Όταν την πρωτοχόρεψε, όταν την πρωτοέκανε στροφή, όταν τον ερωτεύτηκε, όταν την ερωτεύτηκε κι αυτός.
Η μαγική λέξη ανάμεσά τους ήταν πάντα ο χορός.
Πρώτα ήρθε αυτός κι έγινε η αιτία που γνωρίστηκαν. Κι έπειτα όλα τα άλλα.
Αφού, λοιπόν, δεν έβρισκε αυτό που ήθελε, πεισματάρα από τη φύση της, το έφτιαξε.
Τα παπούτσια του γάμου της τα ζωγράφισε πρώτα η καρδιά της, τα χόρεψε η φαντασία της κι ύστερα απέκτησαν υπόσταση σε μια μικρή, ανώνυμη βιοτεχνία, που ήξερε να πραγματοποιεί όνειρα.
Κι έτσι το δικό της όνειρο, να είναι ο εαυτός της στον γάμο της, χώρεσε σε ένα μικρό χαρτονένιο κουτί παπουτσιών. Σε εκείνο το κουτί που κάθε χρόνο, ίδια μέρα, ανέτρεχε για να θυμηθεί τη μέρα τους. Να ακούσει μες στο κεφάλι της το τραγούδι τους, να νιώσει στο χέρι της την καθοδήγηση για να στρίψει στον μπάλο τους.
Ήταν τα παπούτσια του γάμου της.
Παπούτσια σταθερά όπως η σχέση τους.
Δετά όπως τα χέρια τους, στα εύκολα και τα δύσκολα.
Αδιαίρετη δυάδα όπως κι εκείνοι…
Σύντροφοι, σύζυγοι, γονείς πια και πάντα, μα πάντα χορευτές…
στον κύκλο του χορού, της αγάπης, της ζωής…
Photo Credits: Together Photography
