«Σ΄ αγαπώ» είπα, όχι «χρησιμοποίησέ με»!

«Σ΄ αγαπώ» είπα, όχι «χρησιμοποίησέ με»!

Σήμερα ξύπνησα με ένα παράπονο.

‘Είναι, θα πείτε εσείς που με ξέρετε, κλασικό φαινόμενο. Όχι όμως. Δεν είναι από εκείνα τα παράπονα που κάνω πως κανείς δε με αγαπάει. Δεν είναι αυτό το χαζό που με πιάνει όταν θέλω να χωθώ στις αγκαλιές σας γιατί τα έχω κάνει σκατά και θέλω βοήθεια.

Είναι ένα παράπονο που μάλλον με πιάνει πρώτη φορά.

Θέλω να κλάψω και να χωθώ κάτω από το πάπλωμά μου. Δε με κουνάνε τα πόδια μου από το κρεβάτι και το φως του ήλιου που μπαίνει στο δωμάτιο δε μου κάνει καμία αίσθηση.

Πέρνα μέρα να διαβώ, λέω στον εαυτό μου προσπαθώντας να με πείσω πως θα περάσει.

Δεν περνάει όμως και αυτή τη φορά το ξέρω καλά. Γιατί πώς να περάσει το παράπονό μου για τους ανθρώπους;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πίστευα στο ανθρώπινο είδος. Δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις για όσους γνώριζα. Έλεγα είναι αυτό που θέλει να μου δείξει και έστηνα καυγά με όποιον προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο. Έχω όμως κι ένα άλλο κουσουράκι.

Αυτό το ρημάδι το χέρι μου, καλά να πάθω, δε το μάζεψα ποτέ. Εκεί μόνιμα απλωμένο. Με χαμόγελο και δύναμη να σηκώσω κάθε έναν που μου το ζητούσε.

Γιατί έτσι νιώθω και θέλω να κάνω. Και να μη δοθεί ποτέ αντάλλαγμα αλλά και κανείς να μη τολμήσει να μου πει πως πρέπει να ξεπληρωθεί.

Όχι, εγώ εκεί για όλους. Να μην ανησυχεί κανείς. Όσο θα είμαι δίπλα τους, δε θα είναι ποτέ μόνοι.

Και με έπιανε μια στραβομάρα. Από εκείνες τις καλές που δε σε αφήνουν να δεις πέρα από την μύτη σου. Εκεί που εγώ έκανα το καλό, αυτό που έβγαζε η δική μου ψυχή, κάποιοι χτυπούσαν τα ντουβάρια για να γκρεμίσουν τοίχους στο κεφάλι μου. Εκεί που εγώ ήθελα να βλέπω χαμόγελα, οι άλλοι έσκαβαν να βρουν θλίψεις να τις κολλήσουν στο πρόσωπό μου.

Εκεί που μοίραζα τα σ΄ αγαπώ μου, κάποιοι άκουγαν: χρησιμοποίησέ με.

Κι ούτε ένα ευχαριστώ έστω για τα μάτια του κόσμου. Για να μου πουν πως αυτά που έκανα τα εκτίμησαν. Κι ας μην ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου. Είναι όμως η ανάγκη που με πιάνει μερικές φορές.

Από λίγους μονάχα ήρθε αυτή η λέξη μα από αυτούς δεν ένιωσα ποτέ ανάγκη να την ακούσω.

Αυτοί είναι που κάνουν την παραμονή μου στη Γη, παράδεισο.

Έφη Μπαμπούρη