Νάμαστε δύο και πλέον μήνες που τα σχολεία παρέμειναν – και στην πλειονότητά τους παραμένουν- κλειστά.
Κι αφού ο πεντάχρονος γιος μου έμαθε να αγκαλιάζει, να στέλνει αγάπη και φιλιά σε συμμαθητές, συμπαίκτες και φίλους μέσα από διαδικτυακά μίτινγκ και να ζωγραφίζει για όλους όσοι του λείπουν και να αναφωνεί «να τη στείλουμε με e-mail,τη ζωγραφιά μαμά», αποφασίσαμε να βρεθούμε από κοντά με την αγαπημένη του φίλη από το σχολείο.
Κάτι που πριν από δύο μήνες ήταν τόσο απλό, τώρα ήταν πολύ σπουδαίο γεγονός. Υπήρχε μια αμηχανία, ένα μούδιασμα στο κλείσιμο του ραντεβού. Κι οι δύο πλευρές νιώσαμε την ανάγκη να διαβεβαιώσουμε πως είμαστε καλά, πως παραμείναμε στο σπίτι, πως, πως, πως...Κι όταν καταλήξαμε στην απόφαση να βρεθούμε κι ανακοινώθηκε στα μικρά φιλαράκια, οι χαρούμενες φωνές τους κάλυψαν τις δικές μας ενήλικες κι αγχωμένες φωνές.
Όταν δε έφτασε η στιγμή της συνάντησης και είδαν ο ένας την άλλη, δύο πεντάχρονα είχαν το ίδιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, κοιτάχτηκαν, αμφιταλαντεύτηκαν αν πρέπει να αγκαλιαστούν για κλάσματα δευτερολέπτου και έτρεξαν και χώθηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου! Αυτή η σκηνή αποτυπώθηκε στη μνήμη και στη καρδιά μου κι είμαι σίγουρη πως δεν θα σβήσει ποτέ. Αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου που κράτησαν απόσταση, δύο πεντάχρονα παιδιά που σκέφτηκαν αν πρέπει να κάνουν αυτό που πριν λίγο καιρό έκαναν συνέχεια.
Αυτή η αμφιβολία κι ο φόβος. Σε μια ηλικία γεμάτη τόσα όμορφα συναισθήματα και τόσο καθαρές καρδιές. Σίγουρα όλο αυτό που συμβαίνει θα περάσει, κάποια στιγμή θα χαθεί όπως τόσα άλλα, αυτό που με προβληματίζει - όπως και τους περισσότερους γονείς- είναι τι θα αφήσει, πώς θα μας αφήσει. Κι εμάς μα και τα παιδιά, που παίζουν κουτσό από τα αντικρινά μπαλκόνια και στέλνουν ζωγραφιές μέσω e-mail.
