Τα σχολεία άνοιξαν και πάλι τις πόρτες τους για να υποδεχτούν τα μικρά παιδιά.
Μια περίεργη συνθήκη ετούτη, που άλλη όμοιά της δεν είχαμε ξανασυναντήσει.
Η επιστροφή στη νέα κανονικότητα των ενηλίκων θα σήμαινε για τους μικρούς μαθητές επιστροφή σε μια νέα πραγματικότητα.
Το πρωτόκολλο αυστηρό, οι απαγορεύσεις πολλές, τα διαλείμματα στις σχολικές αυλές το μεγάλο αγκάθι της σχολικής μέρας.
Ο προβληματισμός και η αμηχανία εκπαιδευτικών και γονέων ήταν έντονα.
Όλα έδειχναν πως τίποτα δε θα θύμιζε το παλιό σχολείο.
Πώς άραγε θα διαχειρίζονταν τα παιδιά αυτό το καινούριο σκηνικό; Ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις τους; Πόσο υπάκουα θα ήταν στην εφαρμογή των νέων κανόνων;
Οι δάσκαλοι είχαμε κι άλλα θέματα να διαχειριστούμε.
Σύμφωνα με τις οδηγίες, σε σχέση με τη διδασκαλία έχουμε επιστρέψει δεκαετίες πίσω… Η ομαδοσυνεργατική, η μέθοδος Project, η κοινοκτημοσύνη και η αυτενέργεια της Μοντεσσόρι έχουν προσωρινά τουλάχιστον απορριφθεί.
Οι περίπατοι, οι επισκέψεις, αυτές οι μικρές εξορμήσεις ανεμελιάς, μακριά από τα βιβλία και την πίεση της ύλης, απαγορεύονται.
Ο προβληματισμός μας ήταν έντονος σχετικά με πόσο παιδαγωγικά ορθή και αποτελεσματική θα ήταν η μαθησιακή διαδικασία.
Τα παιδιά, όμως, αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά ο καλύτερος δάσκαλος.
Πέρασαν τις βαριές, σιδερένιες καγκελόπορτες με χαμόγελο.
Όρμησαν μέσα στην τάξη τους με χαρά.
Κάθισαν στο μοναχικό θρανίο τους με ενθουσιασμό.
Και όταν ήρθε η ώρα του διαλείμματος, έδειξαν την ίδια ανυπομονησία και ξεχύθηκαν στην αυλή.
Τα παιδιά μας έμαθαν πως η χαρά της αντάμωσης με τους αγαπημένους φίλους είναι μεγαλύτερη από τον περιορισμό της επαφής.
Μας έμαθαν πως η αγάπη έχει πολλούς άλλους τρόπους να εκφραστεί πέρα από την αγκαλιά.
Μας έμαθαν πως το γέλιο του πειράγματος, το τρυφερό βλέμμα, η καλή κουβέντα μπορούν και ενώνουν τις καρδιές.
Μας έμαθαν με τα πηγαδάκια της παρέας πως έχουμε πράγματα να συζητήσουμε και να μοιραστούμε.
Μας έμαθαν πως η αθωότητα και ο αυθορμητισμός της παιδικής ηλικίας έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν κάθε ενήλικη συμβατικότητα.
Τα παιδιά επέστρεψαν στο σχολείο και, παρά τους περιορισμούς, είναι χαρούμενα και συναισθηματικά καλυμμένα.
Εμείς οι μεγάλοι κάναμε λάθος που υποτιμήσαμε την τεράστια παιδική καρδιά, αυτό το μεγαλείο της παιδικής ψυχής, την υπέροχη αισιοδοξία της παιδικής φύσης.
Να γιατί νιώθεις τυχερός που είσαι δάσκαλος!
