Ισορρόπησε στη στενή προκυμαία.
Ο αέρας μπλεκόταν στα μαλλιά της, την ωθούσε σε οπισθοχώρηση. Μα εκείνη πεισματάρα από τη γέννα της, αγνοούσε τα κύματα που σκάγανε μπροστά της, λούζοντάς την σχεδόν με αρμύρα. Εκείνη έβλεπε μόνο το φεγγάρι, ολοπόρφυρο και γεμάτο. Το ήθελε να το φυλακίσει στον φακό της. Το λαχταρούσε. Μα το φως ανύπαρκτο και το φεγγάρι χανόταν σε κάθε κλικ. Μόνο σκοτάδι οι λήψεις της κι από φεγγάρι τίποτα. Αναθεμάτισε και μούσκεμα ως το κόκαλο γύρισε να φύγει. Κι εκεί την είδε... την άλλη πλευρά που τόση ώρα, κυνηγώντας το φεγγάρι τής γυρνούσε την πλάτη. Κύματα σκάγανε και νότιζαν μια ταλαιπώρη σημαία που αχνόφεγγε από ένα εξίσου ταλαίπωρο φως. Άφριζε ο τόπος. Άφρισε κι αυτή σαν κατάλαβε τον χρόνο που έχασε στα σκοτάδια.
Πάντα κυνηγούσε τα δύσκολα και σαν δεν τα κατάφερνε, γιατί ποια δυσκολία υπέγραψε ποτέ συνθηκολόγηση, απογοητευόταν. Έλεγε δεν άξιζε, έλεγε πολλά... όλα άσχημα για εκείνη και τους κόπους της. Κι έφτανε μια μόνο ματιά από άλλο σημείο αναφοράς για να αντικρύσει την αλήθεια.
Κατάλαβε τότε πως όλα στη ζωή εξαρτώνται από τη μεριά που θα αποφασίσεις να τα κοιτάξεις. Απέναντι από το σκοτάδι στέκει το φως κι από την ασχήμια η ομορφιά. Αντίκρυ στην αδυναμία ορθώνεται η δύναμη και στην ατυχία η τύχη. Ακατόρθωτο, τελικά, δε λέγεται μόνο ότι δεν πεθυμήσαμε αρκετά. Λέγεται κι ότι δε σταθήκαμε να το παλέψουμε από την άλλη μεριά αυτής που λογίζαμε για σωστή. Γιατί η νίκη στη ζωή μπορεί ναρθεί κι από την ανάποδη...
