Μέσα στο σώμα μου ζούνε ανθρωπάκια. Νομίζω ότι γεννήθηκαν με εμένα.
Ξύπνησαν την πρώτη φορά που πόνεσα και από τότε δεν κοιμήθηκαν ποτέ ξανά.
Εκείνη τη στιγμή δεν τη θυμάμαι, θυμάμαι τις επόμενες.
Ήταν εκεί όταν έσπασα το χέρι, το πόδι, τα δάχτυλα.
Όταν «κόλλησε» η μέση και ο ώμος.
Όταν με πλήγωσε ο πρώτος έρωτας και οι επόμενοι.
Όταν με πρόδωσε η φίλη μου.
Όταν με ξεζούμισαν άνθρωποι «δικοί» μου.
Όταν αρρώστησα πολύ και ρώτησα τον γιατρό πότε θα πάψουνε οι πόνοι και είπε ποτέ.
Τα νιώθω όταν η καρδιά μου σφίγγει από την κακία και την ασχήμια αυτού του κόσμου.
Είναι αυτά που την αγκαλιάζουνε γερά για να μη σπάσει σε κομμάτια.
Και όταν κλαίω, τρέμω. Τρέμω για αυτά.
Άραγες ξέρουν να κολυμπούν;
