Θυμάμαι πως το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω.
Να φωνάξω στον κόσμο πόσο δυνατά σ’ αγάπησα.
Σωστό αγρίμι με τις φλέβες να πετάγονται από τον λαιμό μου, να τους δώσω να καταλάβουν ότι ήσουν η ζωή μου.
Ένα βράδυ, γύρω στις 9, αποφάσισα να το κάνω.
Πήγα στην πλατεία, στάθηκα στο κέντρο της και πήρα μια βαθιά ανάσα για να το φωνάξω.
Λέξη δεν βγήκε από το στόμα μου.
Τίποτα δεν ακούστηκε μα η σιωπή μου έκανε κρότο.
Κρότο στην ανούσια ζωή μου. Ψυχή μου συγγνώμη, δεν τα κατάφερα μα... Σε ποιον κόσμο να φωνάξω, αφού ο κόσμος μου είσαι εσύ; Γι’ αυτό...
Θέλω να ξέρεις σ’ αγαπώ και σου χρωστάω μια συγγνώμη!
