[Μιλώντας για τα παιδιά]
Ξεκίνησε και φέτος το καλοκαίρι. Ένα παράξενο καλοκαίρι, καθώς μας συναντά με μπερδεμένη διάθεση και πολλά ερωτήματα. Όμως ξεκίνησαν οι ζεστές μέρες, τα μεγάλα, ατέλειωτα μεσημέρια και οι βραδιές που το χλιαρό αεράκι μπερδεύει τις ευωδιές του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου. Πάντα πρωταγωνίστρια η ελληνική θάλασσα γαλήνια, αμετακίνητη κι ολογάλανη που υπόσχεται γαλήνη και ανάταση.
Ήμαστε κι εμείς σήμερα στην όμορφη παραλία με τα καταγάλανα νερά. Φορτωμένοι με αμφίθυμα συναισθήματα ατενίζουμε τη γραμμή του ορίζοντα, εκεί που σμίγουν θάλασσα κι ουρανός. Χαρμολύπη θα το έλεγα. Χαρούμενο συναίσθημα για την ομορφιά αλλά και λύπη καθώς φέτος δεν μπορούμε να περάσουμε αυτές τις στιγμές μαζί με τους αγαπημένους μας που ζουν μακριά. Η αγάπη όμως είναι ζωή και οι παραστάσεις αγάπης είναι εμπειρίες που αποτυπώνονται στην καρδιά ανεξίτηλα σαν σύμμαχοι πολύτιμοι για να προχωράμε.
Έκανα προσπάθεια ν’ αφήσω στο βυθό της ψυχής μου τις εσωτερικές φωνές να παλεύουν κι αφήνομαι στη γλυκύτητα του μεσημεριού. Με το βλέμμα στην ακτή ακούω ένα χαρούμενο μελίσσι να ξεφωνίζει και βλέπω παιδάκια να πλατσουρίζουν, να κολυμπούν, να παίζουν μπουγέλο, να κυνηγιούνται στα ρηχά κι έπειτα να χτίζουν πύργους στην άμμο. Να τους γκρεμίζουν και να τους ξαναχτίζουν. Μια νοσταλγία με κατακλύζει, φέρνει στο νου μου μνήμες κι εικόνες του περσινού καλοκαιριού. Μια γλυκιά θλίψη που την ταξιδεύει ο φλοίσβος. Μια γλυκιά ζήλια με αγκυλώνει, βλέποντας τους γονείς, τους παππούδες, τα άτομα που συνοδεύουν τα παιδιά, να τα παρακολουθούν, παροτρύνοντας τα παιγνίδια τους στο κύμα, να τα νουθετούν και χαμογελώντας να τα καμαρώνουν,
Το πιο πλούσιο συναίσθημα είναι να μπορεί κανείς να βιώνει το θαύμα της ζωής μέσα από την καθαρότητα του παιδικού βλέμματος. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ξεχωριστό και κάθε του χαμόγελο, κάθε χτύπος της καρδιάς του είναι μια καινούργια ελπίδα και μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Διάβασα κάπου πως ένα μωρό κάνει την αγάπη πιο δυνατή, τις μέρες πιο σύντομες, τις νύχτες πιο μεγάλες και το σπίτι πιο ευτυχισμένο. Κι αλήθεια, τι μπορεί να αγγίξει την καρδιά του ανθρώπου αν δεν μπορεί να την αγγίξει η ψυχή ενός παιδιού;
«Αγαπήστε το παιδί», έγραψε ο Γιάνους Κόρτσακ, παιδίατρος, παιδαγωγός, συγγραφέας, κοινωνικός ακτιβιστής: «Αγαπήστε το παιδί, όχι μόνο το δικό σας. Σεβαστείτε τα μυστήρια και τα σκαμπανεβάσματα του δύσκολου έργου να μεγαλώνεις. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθη, όπως και οι ενήλικες. Ας αποκηρύξουμε την επιθυμία για το τέλειο παιδί. Ας προσπαθήσουμε να ακούμε και να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια των παιδιών με αγάπη καλοσύνη και κατανόηση».
Σκέφτομαι πως η λαχτάρα του ανθρώπου για τη δημιουργία παιδιών είναι έμφυτη, όχι όμως για να γίνουν κτήμα και συνεχιστές δεδομένης πορείας, αλλά για ν’ ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Γιατί τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είναι οι εκπρόσωποι της ζωής. « Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι γιοί και κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας όχι όμως τις σκέψεις σας. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα όχι όμως την ψυχή τους. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω ούτε μένει στο χθες…», είπε ο μεγάλος Μύστης Χαλίλ Γκιμπράν. Αυτή όμως είναι η μια όψη του ίδιου νομίσματος. Η άλλη είναι τα συναισθήματα που γεννούν οι αποχωρισμοί, η θλίψη, η νοσταλγία και οι μνήμες αλλά και η χαρούμενη αίσθηση της προσμονής, μέσα στο χρόνο που τρέχει. Έτσι κι εμείς, ας στεκόμαστε πάντα ένα βήμα πίσω, παρακολουθώντας τα παιδιά μας να προχωράνε το δικό τους δρόμο, αυτόν που επέλεξαν για να βαδίσουν στη ζωή.
2 Ιούλη 2020, Βάσω Σίδη για το e- Woman
