Στον κόσμο των ημίμετρων, η καρδιά του ανθρώπου επιμένει να υπερασπίζεται το δικαίωμά της στο όνειρο.
Επιμένει να μας θυμίζει πως ήρθαμε στη ζωή για τα καλύτερα.
Γι’ αυτό και όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν, εκείνη συνεχίζει το καρδιοχτύπι της.
«Είμαι εδώ», σου φωνάζει. «Μην το βάζεις κάτω, αντέχεις!»
Να νιώθετε περήφανοι για την καρδιά σας.
Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, εκείνη είναι γενναία.
Εμείς γονατίζουμε, εμείς απογοητευόμαστε, εμείς παραιτούμαστε.
Κάθε φορά που νιώθεις μέσα σου τον πόνο, το παράπονο ή την προδοσία να σε αποστραγγίζουν από συναίσθημα κι από αντοχές, η τύχη σου δουλεύει στο πλευρό της καρδιάς σου.
Όσο εσύ παλεύεις με τα ερωτηματικά κι αρνιέσαι τις απαντήσεις, η καρδιά σου σκουπίζει το αίμα από τις πληγές της, ξεθυμαίνει το κλάμα της και κοιτάζει μπροστά.
Οραματίζεται την επόμενη βαρκούλα που θα ρίξει στα νερά της ζωής σου.
Δεν το βάζει κάτω.
Κι ας έχει γεμίσει η θάλασσά σου από ναυάγια.
Πόσες βαρκούλες, αλήθεια, δεν έχουν ξεμυτίσει στα βαθιά στ’ όνομά σου…
Βαρκούλες που χάθηκαν στο βυθό, χωρίς να έχουν αφήσει πια κανένα ίχνος πίσω τους...
Άλλες πάλι, χάρτινες, ανυπόμονες και προχειροφτιαγμένες, ήταν χαμένες από χέρι… έλιωσαν στο πρώτο κύμα.
Είναι όμως κι αυτές που άντεξαν στο χρόνο και στις φουρτούνες και σαλπάρουν ακόμα έχοντας καρφιτσωμένο στην πλώρη τους ένα λαμπερό φεγγάρι που λαμπυρίζει πάνω στα σκοτεινά κι επικίνδυνα νερά…
Πολλές οι βαρκούλες, όσα και τα όνειρα του ανθρώπου.
Τόσες, όσες οι λαχτάρες του και οι προσμονές του.
Όσα τα τραγούδια του, που γίνονται καντάδες στ’ ακρογιάλια από τον φλοίσβο…
Ναι, τα πιο όμορφα ταξίδια είναι αυτά της καρδιάς!
Τα ξεπροβοδίζουν η αγάπη για τη ζωή, η πίστη στον άνθρωπο, η ελπίδα για το αύριο, η επιθυμία για το όμορφο, ο ενθουσιασμός του καινούριου…
Κι αν κάποιο από όλα αυτά που γεμίζουν το αμπάρι σου στην πορεία λιγοψυχήσει και λιποτακτήσει, όσα απομένουν, παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη βαρκούλα σου στην επιφάνεια.
Με την καρδιά να αγναντεύει από τον πιο ψηλό της βράχο τη μάχη σου με τα θεριά.
Ανθρώπινα ή μοιραία.
Κι όταν καταλάβει πως ο αγώνας είναι άνισος, αναζητά ένα αγκυροβόλι για να ξαποστάσεις.
Μέσα στην καταιγίδα σου, εκείνη, εν’ αγνοία σου, οραματίζεται το επόμενό σου το ταξίδι.
Γι’ αυτό να νιώθεις τυχερός που έχεις μια γενναία καρδιά. Είναι προνόμιο.
Να της έχεις εμπιστοσύνη. Τα πιο όμορφα ταξίδια είναι τα δικά της!
