Ενώ η δηλητηριασμένη κάπνα ακόμη αιωρείται πάνω από τις στάχτες, πάνω από τη έρμη και αθώα γη, μέσα και πάνω από τους ανθρώπους, αναδύεται έντονα από παντού η ανυπόφορη και διεισδυτική μυρωδιά της υποκρισίας.
Λες και τέτοιες στιγμές τραγωδίας τρέφουν και ενισχύουν την τάση του καθενός, να αποβάλλει από μέσα του ότι πιο ενοχικό διαθέτει, παρουσιάζοντας το σαν ακλόνητο, υπέρ του επιχείρημα.
Πολιτικοί, οι οποίοι προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις δικές τους ευθύνες, μεταθέτοντάς τες στους άλλους. Σε έναν παντοτινό κύκλο επίρριψης και μεταφοράς υπευθυνότητας, σαν την αιώνια επιστροφή του Νίτσε. Υποκριτικά συναισθηματικοί και φιλάνθρωπα υποκρινόμενοι, να υπολογίζουν στις χρονικές περιόδους της εσωτερική τους ειλικρίνειας, τους νεκρούς και τις καταστροφές, σαν χαμένα και κερδισμένα ποσοστά στις εκλογές.
Περιφερειάρχες και δήμαρχοι, συνοδοιπόροι στον αγώνα της πολιτικής ανάδειξης, να γνωρίζουν χωρίς να προλαμβάνουν, να αντιμετωπίζουν χωρίς να δικαιώνονται, να συμπάσχουν χωρίς ποτέ να πάσχουν.
Ανελέητοι δημοσιογράφοι οι οποίοι περιγράφουν τα γεγονότα και εξιστορούν τις ιστορίες ανάλογα με την οπτική εικόνα των συμφερόντων τους. Μετατρέπουν τον πόνο σε δάκρυα προπαγάνδας, υπολογίζουν κάθε πλάνο με κριτήρια τηλεθέασης, σκύβουν την κάμερα πάνω από την καμένη σάρκα. Έτσι ώστε η οσμή της να φτάσει σε κάθε σαλόνι, αναγνωρίζοντας την μαζοχιστική λογική των ανθρώπων, να οριοθετούν την υγεία τους μέσα από το θάνατο των άλλων.
Πολίτες οι οποίοι ζητάνε από τον κρατικό μηχανισμό να ελέγχει και να παρεμβαίνει μόλις γίνει ορατή η πυρκαγιά ή η πλημμύρα, αλλά να μην ασκούν ποτέ προκαταβολικό έλεγχο στις δικές τους παραβάσεις. Έτσι απλά αφήνονται ελεύθεροι να πραγματοποιούν τα ματαιόδοξα όνειρά τους, με οδυνηρό πολλές φορές αντίτιμο.
Πολίτες οι οποίοι κατηγορούν τις αρμόδιες υπηρεσίες για την αδυναμία κάθε είδους καθαρισμού των δρόμων μπροστά από τη γειτονιά τους. Οι ίδιοι που ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να καθαρίσουν το δικό τους τετραγωνικό μέτρο μπροστά από την αυλόπορτα. Λες και προτιμούν την απαγγελία κατηγοριών από την ανάληψη μιας ελάχιστης προσωπικής ευθύνης, το πένθος από την ανταποδοτική κόπωση.
Πολίτες που αναρτούν συνεχώς κεράκια, πασχίζοντας να προβάλουν την αλληλεγγύη τους. Εικόνες από τρυφερές αγκαλιές, συνθήματα υποστήριξης, πράξεις ειλικρινούς συμπαράστασης. Την ίδια στιγμή, πολλοί από το σύνολο, συμμέτοχοι στις κατηγορίες συνανθρώπων μας που αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι τα πιθανά επόμενα θύματα. Έτσι με τις αναρτήσεις τους αποχαιρετάν όχι τους παρόντες νεκρούς αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό σαν μελλοντικό θύμα.
Νεκροί οι οποίοι θα μπορούσαν δικαιολογημένα να διαμαρτύρονται για τα όνειρά τους που τερματίστηκαν απότομα, για τη δραματοποίηση του ίδιου τους του θανάτου, για την έλλειψη διακριτικότητας των τελευταίων τους αναπνοών, για την αναπόφευκτη φύση του ανθρώπου να λανθάνει επανειλημμένα και να το αναγνωρίζει λίγο πριν το τέλος.
Κάθε καταστροφή θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά σαν αφορμή για ένα καλύτερο μέλλον. Το θέμα είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί τα συμπεράσματα και τις πληγές που θα αφήσει πίσω της. Γιατί αν συμπεριφερόμαστε με υποκρισία σε κάθε νέο ξεκίνημα, τα γράμματα του τέλους, ανυπόκριτα καμένα πάλι θα είναι.
