Και γύρισε να κοιτάξει προς την θάλασσα να νιώσει αυτή την ηρεμία.
Αυτό το ωραίο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Της πληρότητας.
Αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν αδειάζεις το κεφάλι σου από κάθε τι άχρηστο.
Κοίταξε δίπλα της.
«Έχω όλα όσα ήθελα» είπε.
Τα είχε βρει όλα σε έναν άνθρωπο.
Όχι σε όποιον αλλά σε εκείνον.
Kαλοκαίρι. Ο ήλιος έκαιγε κι ότι είχαν βγει από τη θάλασσα.
Γελούσαν με τα αστεία τους, τα δικά τους αστεία. Εκείνα που καταλάβαιναν μεταξύ τους.
Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την επικοινωνία σκέφτηκε.
Εκείνη που δεν χρειάζεται να υποκριθείς.
Εκείνη που δεν χρειάζεται τακτικές, ή φτιασιδώματα.
Τα πιο ωραία πάντα στα απλά θα βρίσκονται.
Σε μια παραλία, σε δυο ξαπλώστρες και σε δυο ζευγάρια μάτια που θα κοιτάνε την θάλασσα όπως ο ήλιος θα δύει.
Και κάπως έτσι γελούσαν και καλοκαίριασε.
Κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
