Κοιτάζομαι στον ξυλόγλυπτο καθρέφτη.
Βλέπω το είδωλό μου. Στο χρώμα τον ματιών μου σπιθίζει η απόγνωση για τη ζωή που δεν έζησα. Από την άκρη των χειλιών μου, έχει τρέξει αίμα γιατί με κακοποίησαν νομίζοντας πως είμαι αντικείμενο. Οι γωνίες στο πρόσωπό μου, είναι σκληρές και κοφτές από την ανάλγητη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Αυτός ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός, δε δείχνει εμένα, παρουσιάζει τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μου, όπως αποτυπώθηκαν στην ψυχή μου. Θέλω να τον σπάσω! Δε θέλω να βλέπω τίποτα πια. Παίρνω ένα λοστό και χτυπάω με όλη μου τη δύναμη. Δημιουργείται ένα στρογγυλό απαίσιο σπάσιμο σαν να πυροβόλησα με όπλο.
Δε νιώθω καμία ικανοποίηση γιατί η ειδεχθής εικόνα πολλαπλασιάζεται και βλέπω όσα θέλω να ξεχάσω. Δεν απογοητεύομαι. Ρίχνω μια γροθιά, το χέρι μου ματώνει. Ξέρω πως δεν αντέχω άλλο πια. Διαλύω όλο τον καθρέφτη σε μικρά-μικρά κομματάκια. Τα μαζεύω προσεκτικά και τα τοποθετώ σε ένα βελούδινο μαύρο σακουλάκι. Τα πετάω στα σκουπίδια.
Ο εφιάλτης μου, τελείωσε.
Εξιλεώθηκα!
