Ανέμελα ξεγλίστρησα στο βάθος των ματιών σου και απ’ την ψυχή μου πιάστηκα την άβυσσο μη δω.
Kαι νύχτωσε και ξέμεινα να τα κοιτώ για ώρα, ώσπου αυτή κουράστηκε να νιώθει
το κενό.
Τα μάτια ήταν σκοτεινά, του φόβου τα σημάδια, μα η αγάπη δυνατή κρατώντας το σπαθί.
Μέσα στην τόση σκοτεινιά λυθήκανε τα μάγια και το σπαθί δεν άντεξε στην τόση τη σιωπή.
Αλίμονο αν δεν μπορείς το φόβο να νικήσεις, δυστυχισμένη η ψυχή που λύγισε δειλή.
Κι αν δεν μπορεί τα μάτια της στο φως να τα ανοίξει, είναι η ζωή της δύσκολη και πάντοτε μισή.
Κοίταξα κατάματα τη δυνατή ψυχή μου, που άντεξε το γράπωμα αυτό το δυνατό,
έβαλα στη θήκη του το κοφτερό σπαθί μου και είδα πως τα μάτια σου δε θέλουνε
το φως.
Θέλει αντρεία η καρδιά αγάπη να χωρέσει κι εμείς πια καταντήσαμε του κόσμου οι φτωχοί,
αφήσαμε το φόβο μας και πάλι να νικήσει και κάναμε την ήττα μας να μοιάζει με γιορτή.
Κράτα κλειστά τα μάτια σου και σιώπα στην ψυχή σου. Σειρήνες κρύβουν μέσα τους τα λόγια της καρδιάς.
Μη νοιάζεσαι, μη σκέφτεσαι, μην αγαπάς, θυμήσου …θέλει περίσσια δύναμη ν’ αντέχεις να πονάς.
Με πόνο πια ξεγλίστρησα απ΄ τα δικά σου μάτια κι απ΄ την ψυχή μου ζήτησα να πιω λίγο νερό.
Κι εκείνη με αγκάλιασε και ζέστανε τα σπλάχνα, εγώ είμαι εδώ ψιθύρισε, σ’ εμένα είναι το φως…
