Οι ρόλοι των δύο φύλων έχουν εξελιχθεί και προσαρμοστεί στις νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, διατηρώντας ακόμα βέβαια αρκετά στερεότυπα μοντέλα αποδεχτής συμπεριφοράς.
Παρόλο που ο ρόλος της πλέον είναι πιο ενεργητικός στον οικογενειακό και επαγγελματικό χώρο, τα χαρακτηριστικά του ψυχισμού της και οι ανάγκες της έχουν διατηρηθεί στα ίδια περίπου πλαίσια.
Η γυναίκα πάντα θα έχει ανάγκη από συναισθηματική κάλυψη, από τον σεβασμό στο πρόσωπό της, αλλά και τη βαθιά επιθυμία να νιώθει θηλυκό, και να εκφραστεί στις στιγμές της αδυναμίας της.
Η ίδια η φύση έχει προνοήσει ώστε να αφοπλίζεται από τα όπλα της μάχης, για να κυριεύεται από συναίσθημα και να γίνεται η αγκαλιά που μέσα της θα μεγαλώνουν με ασφάλεια τα παιδιά της.
Αυτές οι στιγμές αδυναμίας της, ωστόσο, δεν αναιρούν έναν βασικό κανόνα. Πως η γυναίκα είναι Κύριος του εαυτού της. Είναι κυρίαρχος απέναντι σ' αυτά που προσπαθούν να την αποσυντονίσουν, διατηρεί το δικαίωμα να ορίζει τις επιλογές της, έχει το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην ίδια της τη ζωή.
Γι' αυτό και κανείς άλλος δεν μπορεί να της σταθεί κύριος, εφόσον έχει πρώτα η ίδια αυτό το προνόμιο.
Είναι λανθασμένη η αντίληψη που υποστηρίζει πως το βασικό που μπορεί να προσφέρει ένας άντρας σε μια γυναίκα είναι η δύναμη της παρουσίας του και η κοινωνική αποκατάσταση της τιμής της.
Η γυναίκα έχει Τιμή από μόνη της. Εκείνη επιλέγει τις υπερβάσεις της, για αυτό και ποτέ δε χάνει την τιμή της. Δεν έχει ανάγκη να της την προσδώσουν από κοινωνική ανάγκη και για κοινωνική αποδοχή.
Γι' αυτό, άντρες και γυναίκες, ας μη συγχέουμε τη συντροφικότητα με τα κοινωνικά στερεότυπα και τις ανασφάλειές μας.
Μια γυναίκα μπορεί να είναι Κυρία για τους άλλους και Κύριος του εαυτού της.
Αυτάρκης, αξιοπρεπής και περήφανη!
