Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για τη «γυναικοκτονία»… Γυναίκες δολοφονούνται γιατί αντιστάθηκαν στον κτήτορά τους και αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.
Η γυναικοκτονία, ωστόσο, ακούγεται ως κάτι πολύ ακραίο… Μια εξαίρεση στα μάτια και στα αυτιά αντρών και γυναικών.
Αντίθετα, είμαστε εξοικειωμένοι με τη σωματική βία που ασκείται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτικών. Αυτή που αποσιωπάται από θύτες και θύματα.
Οι γυναίκες που δέχονται τη σωματική βία, συνήθως, δε μιλούν. Οι ειδικοί ερμηνεύουν αυτήν τη σιωπή ως φόβο απέναντι στον σατράπη, που απειλεί μαινόμενος για να μη στερηθεί τα κεκτημένα του.
Σωματική βία δεν είναι, όμως, μόνο το ξύλο…
Σωματική βία είναι και η σπρωξιά που σε κολλάει με δύναμη στον τοίχο… είναι αυτό το χαστούκι που ξέφυγε πάνω στον καυγά…
Ένα χαστούκι… μια συγγνώμη και μια συγχώρεση…
Για να πέσει την επόμενη φορά με λιγότερη ενοχή, με μεγαλύτερη δύναμη…
Βλέπετε, κυρίες μου, η σιωπή σας σ’ αυτό το πρώτο χαστούκι που προστάτεψε τον άντρα του σπιτιού σας, για τον ίδιο ήταν μια μικρή νίκη. Εσύ σιωπάς για να περισώσεις την αξιοπρέπειά σου και να προστατέψεις τα παιδιά σου κι αυτή η δύναμή σου εκλαμβάνεται ως αδυναμία…
Εννοείται πως κανένας άντρας δεν τολμά να παραδεχτεί και να κομπάσει ότι σηκώνει χέρι πάνω στη γυναίκα του.
Γνωρίζει πολύ καλά πως θα εξευτελιστεί, πως δεν τιμά τα παντελόνια που φοράει. Γνωρίζει, επίσης, πως δεν είναι ο άντρας που θα ήθελε κάποτε να παντρευτεί η κόρη του. Γνωρίζει ακόμα πως είναι αδύναμος να διαχειριστεί τις ανασφάλειες και τα απωθημένα του.
Όσο για τη βία της ψυχής… τι να πεις… Ύπουλη, σχεδιασμένη, γεμάτη απαξίωση και χολή…
Προσβολές…
Λόγια που εκτοξεύονται για να πατήσουν την περηφάνια της γυναίκας που ο ίδιος επέλεξε για μητέρα των παιδιών του…
Λόγια που την κάνουν σκουπίδι…εντός και εκτός των οικογενειακών τειχών…
Ψέματα που ειπώνονται για να γίνουν άλλοθι…
Άντρες δειλοί, ανίκανοι να αγαπήσουν, ανίκανοι να στηρίξουν τον ρόλο τους ως σύντροφοι, ως σύζυγοι, ως πατεράδες. Άντρες χωρίς μπέσα και ανάστημα…
Συνηθίζουμε να συμβουλεύουμε τις γυναίκες που κακοποιούνται να φεύγουν.
Δύσκολο πράγμα η φυγή. Είναι και αυτή η συνήθεια… Είναι η αβεβαιότητα για το άγνωστο…. Είναι το βάρος της ευθύνης να μεγαλώνεις μόνη σου τα παιδιά σου… Είναι τα οικονομικά αδιέξοδα… Είναι και αυτή η ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν…Είναι πολλά αυτά που κρατάνε μια γυναίκα σ’ αυτήν τη στείρα ζωή.
Μένουν, υπομένουν και εύχονται μια καλύτερη ζωή για τις κόρες τους…
Να ζήσουν αυτές τουλάχιστον αξιοπρεπείς, μέσα στον σεβασμό και στην αγάπη.
Όπως ζούσαν και οι ίδιες κάποτε στα νεανικά τους όνειρα…
