Όχι δεν το περίμενα αυτό το χαστούκι...Όχι από κει που ήρθε!
Και όχι αυτή τη φορά δε θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο στην αχαριστία, την αγνωμοσύνη και την προδοσία...
Πόνεσε πολύ αυτή τη φορά! Πιο πολύ από κάθε άλλη...Πολύ για να το αγνοήσω!
Αυτό το χαστούκι λοιπόν, θα το ράψω πάνω στην ύπαρξή μου με ατσάλινη πετονιά, σαν το παράσημο που έμελλε να είναι αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής μου...
Σαν το πιο ακριβοπληρωμένο παράσημο που θα ΄ναι εκεί να μου θυμίζει πόσο πόνεσε κάθε χαστούκι της ζωής μου γιατί προέρχονταν από το χέρι των πιο δικών μου ανθρώπων...
Θα 'ναι εκεί για να το βλέπω και να μην χαμηλώνω τα μάτια πια, να μη δίνω τόπο στην οργή, να μην πνίγω τον θυμό μου και να μην πιλατεύω το έρμο το φιλότιμό μου προσπαθώντας να δικαιολογήσω κάθε αναίτια άδικη συμπεριφορά, κάθε αλλοπρόσαλλη συγνώμη χωρίς βάθος και ουσία με μόνο σκοπό την εκμετάλλευση της ψυχής μου που ήξερε και ήθελε να δικαιολογεί τους πάντες και γυρνούσε και το άλλο μάγουλο μετά από κάθε χαστούκι.
Μα όχι πια...
Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσω και να ψαλιδίσω αυτή την καλοπροαίρετη διάθεση που ήταν η δεύτερη φύση μου μπας και αποφασίσω να βάλω όλους αυτούς που άφησαν πάνω μου τις δαχτυλιές τους -χωρίς δεύτερη σκέψη και φιλότιμο- εκεί που πραγματικά τους αξίζει!
Στη γωνιά τους και μακριά από μένα!
